Έχουμε και τους “Φύλακες” του πένθους. Που μας λένε πώς να πενθήσουμε “σωστά”. Να μη μιλάμε, να μην οργιζόμαστε, να μην ψάχνουμε για ενόχους, να μη γελάμε, να μη γράφουμε, να μην κουνιόμαστε, να μη πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις, να μη σαρκάζουμε.
Ανασφαλείς που θέλουν όλους τους άλλους υποταγμένους και νάρκισσοι που πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι που ξέρουν την αλήθεια, οι Φύλακες παίζουν αυτές τις μέρες, για άλλη μια φορά, το παιχνίδι της εξουσίας με μόνο στόχο τελικά την επιβολή της σιωπής.
Γιατί η σιωπή δεν είναι μόνο ένδειξη προσωπικού αναστοχασμού, οπότε είναι εύλογη και δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς. Είναι και η μορφή που παίρνει ως σιωπητήριο που επιβάλλεται άνωθεν ώστε να μην εκφράζεται η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, ο θυμός. Κι αυτά ανθρώπινα είναι, όμως. Κι όπως ο ένας στο πένθος θέλει να σιωπήσει, ο άλλος θέλει να κραυγάσει. Έτσι είναι οι άνθρωποι.
Το ζήτημα της «ορθής συμπεριφοράς» το έχουμε ξαναδεί να τίθεται στη δημόσια σφαίρα και σε άλλες δύσκολες συγκυρίες. Πάντα άλλωστε η εξουσία θα φοβάται το αυθόρμητο. Αλλά ξέρουμε τι θέλουν οι εξουσίες. Από κάτω, όλοι εμείς δεν χρειάζεται να μπαίνουμε στον ρόλο της αστυνόμευσης των συμπεριφορών. Είναι τόσο μεγάλο το τραύμα που βιώνουμε όλοι μας που χρειάζεται να αφεθούν οι άνθρωποι να εκφραστούν ελεύθεροι. Όσο δεν ενοχλούν τον άλλο και δεν περνούν τα όριά του, πρέπει να έχουν την ελευθερία τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
