Για να μετρήσουμε τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης ή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και την ισχύ που έχουν διαμορφωμένες αντιλήψεις και ιδέες, θα έπρεπε να μετράμε το πώς επηρεάζεται το κακό γύρω μας. Με τόση δημόσια συζήτηση κατά της βίας για παράδειγμα, θα έπρεπε λογικά να είχαν μειωθεί τα περιστατικά βίας. Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο.
Πολλές φορές υπερτιμούμε τη δυναμική του παραδείγματος. Και είμαστε σίγουροι ότι ο καλά ενημερωμένος πολίτης γίνεται και καλύτερος πολίτης και μειώνονται οι παθογένειες του κόσμου μας. Ισχύει αυτό, αλλά όχι απόλυτα. Κι αυτό όχι γιατί δεν λειτουργούν τα παραδείγματα ή η γνώση σε γενικές γραμμές, αλλά γιατί πολύ ειδικά και συγκεκριμένα, στον πραγματικό κόσμο, συνεχίζονται οι διαφορετικές συμπεριφορές και διαιωνίζονται και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις και οι παθογένειες. Μας δυσκολεύει να το αποδεχθούμε, αλλά δεν αλλάζουν όλοι οι άνθρωποι με μερικά διαφημιστικά σποτάκια καλών πρακτικών ούτε με τη δημοσιοποίηση της κοινωνικής αντίθεσης και των ορθών πρακτικών.
Δεν νικάει πάντα το καλό ούτε ο ορθός λόγος- που μάλλον νικάνε λιγότερες φορές από όσες νομίζουμε. Ίσως γιατί οι ανθρώπινες κοινωνίες πορεύτηκαν μέσα στο χρόνο όχι μόνο με τη σημαία του καλού, αλλά και με τα όπλα της βίας και τα μέσα της εξουσίας πάνω στον ευάλωτο και τον άλλο.
Μας δυσκολεύει να αποδεχθούμε κάτι τέτοιο. Αλλά πρέπει να διαχειριστούμε τις κοινωνικές αντιφάσεις και αντιθέσεις με έναν τρόπο που στο τέλος όντως να νικάει το καλό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
