Είχε κάτι ωραίο η απεργιακή πορεία της Τετάρτης. Είχε πολλά νέα παιδιά από τους φοιτητικούς συλλόγους.Κι ακολουθούσαν σαν να εμπνεόταν και οι μεγαλύτεροι. Οι φοιτητές κλείνουν έξι εβδομάδες κινητοποιήσεων ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ανακαλύπτουν τον δημόσιο χώρο για να μιλήσουν για αυτό που τους απασχολεί. Και τέτοιες κινητοποιήσεις σαν τη χτεσινή είναι στην ουσία μία ανακάλυψη και οικειοποίηση του χώρου της πόλης από όλους.
Αντιρρήσεις υπάρχουν προφανώς. Πολλοί νομίζουν ότι όλα κατευθύνονται από κόμματα και φορείς. Στην πράξη όμως έχει χαθεί εδώ και χρόνια αυτού του τύπου η ικανότητα οργάνωσης από τα κόμματα. Όποιος θυμάται τη μεταπολιτευτική δράση των κομμάτων, άντε και αυτήν της δεκαετίας του ’90, δεν θα βρει κάτι ανάλογο σήμερα.
Αν δεν θέλει αυτός ο κόσμος να συμμετάσχει, από μόνος του, δεν συμμετέχει. Αυτό πρέπει να θεωρείται βέβαιο.
Ίσως πάλι ο λόγος των κινητοποιήσεων δεν είναι πολύ πρωτότυπος και μοιάζει λίγο στεγνός. Αυτό συμβαίνει, όμως, γιατί τέτοια είναι και τα ζητήματα. Ο κόσμος θέλει αύξηση στον μισθό του και αντιμετώπιση της ακρίβειας για να τα βγάλει πέρα. Πόσο πρωτότυπα να το εκφράσει.
Αυτό που φάνηκε αντίθετα χτες, είναι ότι πολλοί είναι έτοιμοι να εκφράσουν δημόσια τα αιτήματά τους. Κι αυτό είναι ένα νέο στοιχείο για τις κοινωνικές διεργασίες των τελευταίων χρόνων και άγνωστο κατά πόσο θα έχει συνέχεια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
