Τα προβλήματα με την εργασία στην Ελλάδα έχουν μία διπλή βάση: Πρώτα είναι οι χαμηλές αμοιβές και κατά δεύτερον, αλλά το ίδιο σημαντικό, οι κακές συνθήκες εργασίας. Σε αυτούς τους δείκτες είναι που διαφέρει η χώρα από άλλα προηγμένα κράτη και σε αυτούς οφείλονται και μία σειρά από κοινωνικά θέματα όπως για παράδειγμα η «έξοδος» νέων επιστημόνων στο εξωτερικό.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το βάρος που έδωσε η προηγούμενη κυβέρνηση στην αύξηση του κατώτατου μισθού και οι προαναγγελίες για νέες αυξήσεις αφού ο κατώτατος μισθός είναι η βάση για τον υπολογισμό των αμοιβών, των ασφαλιστικών εισφορών κλπ.
Δεν μπορεί προφανώς στη συζήτηση να μην εξετάζεται η παράμετρος της μεγάλης κρίσης, που μείωσε τη δημόσια οικονομία, που έπληξε μισθούς και αποταμιεύσεις, που έφερε μεγάλα πλήγματα στην ανάπτυξη.
Θέλει όμως μία προσοχή αυτό το σημείο. Η κρίση, όπως και οι άλλες κρίσεις που ακολούθησαν σαν την πανδημία, δεν μπορεί να γίνεται και πρόσχημα για την επιδείνωση της θέσης της εργασίας. Η προσφορά εργασίας δεν μπορεί να βρίσκει τον εργαζόμενο σε δεινή θέση και ανασφαλή και σε καμία περίπτωση εκβιαζόμενο.
Και το θέμα δεν είναι μόνο να τηρούνται οι νόμοι και να γίνονται έλεγχοι., αλλά να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στην αγορά που να οδηγούν και στην αύξηση της παραγωγικότητας όπως και στην ποιοτική παραγωγή και τις υψηλές υπηρεσίες. Αν δεν το αντιληφθούμε αυτό ως μέτρο της ανάπτυξης και στόχο για το άλμα της χώρας τότε πιο σύντομα θα αντιληφθούμε ότι μένουμε πίσω από τις χώρες που προχωράνε και αυξάνεται η απόστασή μας. Το παράδειγμα της οικονομικής κρίσης του 2009-2010 θα έπρεπε να μας είχε κάνει σοφότερους αφού η Ελλάδα επλήγη περισσότερο από άλλες χώρες. Και μπορεί να ξανασυμβεί αν δεν οικοδομηθεί σωστά η νέα οικονομία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
