Το τριήμερο εθνικό πένθος, έχει συμβολική λειτουργία, αποτελεί μία θεσμική υπόμνηση, οπότε και δικαιολογείται η πρωθυπουργική απόφαση για μία τραγωδία που ξεπερνά τα όρια του καθημερινού και ανεκτού. Όσο κι αν έχουμε βυθιστεί στην αδιαφορία και τη συνήθεια των κακών ειδήσεων, πότε πότε χρειάζεται να ορίζουμε και κάποια γραμμή ανοχής ή αντοχής και η θεσμική απόφαση υποβάλλει και το αίσθημα μίας ενότητας, μίας κοινωνικής αντίδρασης. Άλλωστε το ότι η ακροδεξιά αντέδρασε στην κήρυξη του εθνικού πένθους είναι ένδειξη της ορθής απόφασης.
Εντός των ορίων της συλλογικής συμπεριφοράς που αρμόζει σε τέτοιας μοναδικότητας γεγονότα είναι κι άλλα πολλά και οι διαδηλώσεις και η έκφραση απόψεων για το ρόλο του κράτους και της ΕΕ, αλλά και οι συμπεριφορές και οι κινήσεις των πολιτικών εκπροσώπων του συνταγματικού τόξου. Όλοι κρινόμαστε άλλωστε.
Από εκεί και πέρα το πένθος δεν σημαίνει ότι αναβάλλονται τα πάντα και επικρατεί σιγή. Αντίθετα χρειάζεται και η κοινωνική και πολιτιστική κίνηση που ίσως να αποκτά και μία άλλη διάσταση για κάποιες ημέρες, και η συνέχεια στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Να βγει το βράδυ μία παρέα και να πιει ένα κρασί που είναι βέβαιο ότι αν μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους, θα είναι άδηλα αφιερωμένο και στη μνήμη των εκατοντάδων ανθρώπων που χάθηκαν.
Κι αν βρεθεί και κάποια ευκαιρία αυτές τις μέρες να σπάσουμε και κανά χαμόγελο ας το αφήσουμε να ανθίσει. Γιατί η ζωή πρέπει πάντα να βρίσκει τρόπους να διαπερνά το ησυχαστήριο της αμνησίας και την ερημιά της αποξένωσης.
Να ζούμε θέλουμε, δυνατά και ηχηρά, συμπεριλαμβάνοντας και την έγνοια για τη ζωή των άλλων. Να κρατήσουμε όσο γίνεται το μαζί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
