Τα βουνά μένουν στη θέση τους όλες τις εποχές. Τα χτυπούν οι αέρηδες, τα σκεπάζουν τα χιόνια. Τα χτυπούν οι αστραπές, τα δροσίζουν οι βροχές, μα αντέχουν!
Τα ποτάμια δεν αλλάζουν δρόμο. Οι λίμνες μαγεύουν. Τα δέντρα αντέχουν.
Όμως η θάλασσα ταξιδεύει, χωρίζει, αποδεσμεύει, ενώνει. Είναι το στοιχείο που έδωσε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να φύγουν και να γυρίσουν ή όχι. Να ελευθερώσουν το σώμα και το πνεύμα, να ενώσουν το άυλο με το υλικό! Να πλησιάσουν ή ν’ απομακρυνθούν από περιορισμένες νοοτροπίες και αντιλήψεις. Να ανταλλάξουν τα αγαθά της Γης και του μόχθου. Να δανείσουν και να δανεισθούν προϊόντα της δεξιοτεχνίας και της τέχνης. Έτσι έγινε το μπόλιασμα στις πατρίδες, παλιές και νέες, με νέες αξίες, τεχνοτροπίες, ιδέες.
Χτίστηκαν νέες μικρές “πατρίδες” σε άλλους τόπους και πολλοί μάθανε να συμβιώνουν με αλληλοσεβασμό, μέσα στην διαφορετικότητα! Να ζουν με γόνιμες συναντήσεις!
Η κάθε θάλασσα και ιδιαίτερα η Μεσόγειος πρέπει να είναι φιλόξενος τόπος και ειρηνικός. Τόπος πολιτισμικής όσμωσης, που μας παρασύρει μέσα στις υδάτινες, ευαίσθητες αποχρώσεις της, και στα τρικυμισμένα νερά της.
Όσοι δεν σέβονται τη Μεσόγειο είναι σαν να κατουρούν σε αυτή!
Αλλά η παροιμία λέει: “Όποιος κατουρά στη θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι”!
Γι’ αυτό: κόντρα στα σημεία των καιρών, ταξίδεψε, ξεπέρνα τα προκαθορισμένα όρια, δημιούργησε, ζήσε, αγάπα όποιον και όσους, νοιώθουν την αλμύρα της Μεσόγειας θάλασσας.
Αν σε χτυπούν, της ζήσης τα μανιασμένα κύματα, πρέπει να αντέξεις. Εγώ αντέχω.
Γιώργος Μακρίδης
