Τα τελευταία χρόνια κάπως μπερδευτήκαμε με το Δεξιά- Αριστερά. Αριστεροί στο δεξιό κόμμα και δεξιοί στο αριστερό κόμμα. Κάμποσοι μιλάνε για «προδοσία», άλλοι για έλλειψη καθαρότητας στην ιδεολογία κλπ. Πάντως δεν είναι τωρινό. Θυμάμαι όταν ήμουν νέος αριστερός ότι μου είχε κακοφανεί η συνεργασία της αριστεράς και της δεξιάς στην κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989 και μετά στην οικουμενική. Όμως όλοι ήμασταν κάποτε νέοι και πολλά συνέβησαν στις ζωές μας πριν από 30 και 40 χρόνια. Θα κρίνουμε με τα μέτρα εκείνων των χρόνων; Ή ακόμα χειρότερα, θα παίζουμε το παιχνίδι του «εμφυλίου» του 1949; Πόσο πίσω θα φτάνει η «αρχαιολογική σκαπάνη» των ιδεολογικών διαχωρισμών; Όλοι μας έχουμε και πολιτικές αντιλήψεις και πολιτικές θέσεις και συνέχεια αναθεωρούμε και αλλάζουμε. Και ωραίοι είναι κι εκείνοι που ψηφίζουν το ίδιο κόμμα από το 1974 και ωραίοι είναι κι εκείνοι που έχουν ψηφίσει και τρία και τέσσερα κόμματα ανάμεσα. Εδώ έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Αλλά Δεξιά και Αριστερά υπάρχει όπως και Κέντρο. Μόνο που το προσδιορίζει η στάση απέναντι στα πραγματικά προβλήματα του σήμερα με το πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο μεν που υπάρχει ως παράδοση αλλά και ως ενεργή θέση και κυρίως λόγω των αναγκαίων επιλογών που κάνουμε όλοι μας. Εκεί κρινόμαστε. Στις επιλογές μας. Αυτές διαμορφώνουν την πολιτική μας ταυτότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
