Υπάρχει και μία ελαφρότητα στο λόγο. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν πειράζει να πουν κάτι παραπάνω. Ότι δεν πειράζει να γίνουν είρωνες, εριστικοί ή επιθετικοί. Νομίζουν ότι έτσι γίνονται πιο αυθεντικοί, πιο αληθινοί. Αυτό είμαι κι αν σας αρέσει. Ή έτσι μιλάει η ανόθευτη ψυχή, έτσι εκφράζεται χωρίς στεγανά ο κόσμος. Τέτοια λένε.
Και υποτιμούν το γεγονός ότι τα εύκολα λόγια τους, μπορεί να πληγώνουν τους άλλους. Ότι μπορεί να τους κάνουν να υποχωρούν και να κλείνονται. Ή να αποχωρούν.
Θα πεις εδώ ο άλλος δεν ξέρει τι βγάζει από το στόμα του, θα ενδιαφερθεί αν πλήγωσε τον απέναντι; Ούτε περνάει καν από το μυαλό του.
Αν σκεφτεί όμως για ποιο λόγο γίνεται όλο και πιο μόνος και ο ίδιος και γιατί δεν πετυχαίνει να συναντηθεί αληθινά με τους άλλους- κάτι που υποψιάζεται ενίοτε- ίσως τότε να αναθεωρήσει.
Το ότι επιπλέον ο «αυθεντικός» λόγος είναι συχνά και φτηνός λόγος και δείχνει και φτώχεια σκέψης είναι μία άλλη παθογένεια. Που επίσης πολλοί αγνοούν ότι υπάρχει και τους αφορά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
