Μετά την απώλεια του Μάθιου Πέρι πολλοί ξαναβλέπουν τα «Φιλαράκια». Κάποιοι πάντως δεν τα είχαν δει όταν ήταν στο απώγειό τους ή τα έβλεπαν σαν μικρό πέρασμα τα κυριακάτικα μεσημέρια. Το ότι κάτι είναι δημοφιλές παγκοσμίως δεν σημαίνει ότι αγγίζει και τους πάντες.
Είναι όμως μία τηλεοπτική σειρά που ταυτίστηκε με την άνοδο της τηλεόρασης ως κεντρικό μέσο για την ανάπτυξη ενός κοινού κώδικα για τις γενιές που ηλικιακά είναι σήμερα στα 50 τους χρόνια πάνω κάτω.
Και πιο πίσω, για τις γενιές που έβλεπαν ακόμα τον κόσμο και την ενηλικίωση μέσα από το πρίσμα αυξημένων προσδοκιών, την προοπτική μίας καλύτερης ζωής.
Ακόμα και στην ίδια τη σειρά πάντως υπήρχε ενίοτε και μία θλίψη για όσα δεν πάνε όπως θα τα περίμενες, ότι ο κόσμος των ενηλίκων όσο έρχεται πιο κοντά δεν ταιριάζει και με όσα υπόσχονταν η προσμονή του.
Τα «Φιλαράκια», παραμένουν ακόμα ένας κόσμος πριν από τα κινητά και τα social media που παιζόταν κάτι στις ανθρώπινες σχέσεις πολύ πιο υλικό και χειροπιαστό από όσο στις μέρες μας. Έχεις την αίσθηση ότι υπήρξε μια εποχή που είχαν νόημα οι χειρονομίες αγάπης, τα χαμόγελα και η αγωνία για μια καλύτερη επόμενη μέρα. Για αυτό και τα βλέπουμε ίσως ακόμα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
