Επί πολλά χρόνια για όσους έζησαν τα δύο κρατικά κανάλια, η τηλεόραση τη Μ. Εβδομάδα ήταν μία πλήξη. Η θεία λειτουργία από κάποιον ναό, και κλασσική μουσική σε ποσότητες αποφοίτου ωδείου τουλάχιστον. Και ταινίες βιβλικού περιεχομένου με πρώτον τον Ιησού από τη Ναζαρέτ που σταθερά προβάλλεται ως τις μέρες μας. Σταδιακά μπήκαν και οι ταινίες για τους ρωμαϊκούς χρόνους από το Χόλιγουντ, πιο εντυπωσιακές μεν, αλλά πόσες φορές να δει τον Μπεν Χουρ σε επανάληψη;
Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιο σχέδιο για την αισθητική μας χειραγώγηση. Ήταν πιο εύκολο να κινηθεί έτσι η τηλεόραση σε εποχές που υπήρχαν ακόμα στερεότυπα και παλιές αντιλήψεις. Η ίδια κοινωνία άλλωστε πέρασε και στην άλλη τηλεόραση που δεν χρειάζεται να δείχνει ότι τηρεί χαμηλούς τόνους. Και ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει στις εκκλησίες, χωρίς να δείχνει ότι ενοχλείται που στο πρόγραμμα έχει και αστυνομικές σειρές για παράδειγμα. Απλώς αδιαφορεί αν θέλει. Άλλοι τις βλέπουν μια χαρά. Αν θέλεις πατάς το on.
Το καλό είναι ότι στην τηλεόραση βλέπουμε πια και πολλά ντοκιμαντέρ για τα ιστορικά γεγονότα πίσω από τη Βίβλο ή την αρχαιολογική έρευνα. Αλλά προβάλλονται και πολλές πρωτότυπες εκδηλώσεις, συναυλίες με σύγχρονους καλλιτέχνες σε ένα ύφος που να ταιριάζει στις ημέρες που διανύουμε. Πάντα μπορεί να υπάρξει καλή τηλεόραση αν επενδύσεις στο περιεχόμενο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
