Έχω πάρει την ανακύκλωση του σπιτιού φεύγοντας για και πάω προς τον κάδο. Βλέπω από μακριά ότι φτάνει και ηλικιωμένη ρομά με ένα ξύλο κι ένα καρότσι έτοιμη να αρχίσει να ψάχνει για χρήσιμα υλικά μέσα στους κάδους. Κοντοστέκομαι γιατί ντρέπομαι να πετάω τα σκουπίδια την ώρα που ο άλλος παλεύει για το μεροκάματο.
Την ίδια στιγμή πάνω στους κάδους είναι τρία γατάκια δύο τριών μηνών που ψάχνουν να φάνε. Βλέποντας τη γυναίκα, τα δύο πηδάνε να φύγουν, αλλά το ένα δεν τα καταφέρνει και πέφτει μέσα στον κάδο που είναι τελείως άδειος όπως καταλαβαίνω από τον γδούπο. Το γατάκι αρχίζει το κλάμα. Πλησιάζω και το βλέπω μαζεμένο σε μία γωνία. Δεν γίνεται να φύγω έτσι, το κάνω εικόνα ότι θα μείνει εκεί μέσα. Βάζω το χέρι μου δεν το φτάνω, προσπαθώ να γυρίσω τον κάδο αλλά είναι ατάραχος, δεν έχω άλλες ιδέες, σκέφτομαι να ανέβω σπίτι να πάρω μια καρέκλα να φτάσω μέχρι μέσα στον κάδο, ο γατούλης βλέπω ξεθαρρεύει λίγο, δεν ασχολείται άλλο μαζί μου, μαζεύει τα πόδια του και κάνει ένα σάλτο ένα μέτρο, πιάνεται από την άκρη με κόπο, αλλά τα καταφέρνει και πηδάει έξω και φεύγει.
Γυρίζω να πάρω κι εγώ την ανακύκλωση να την πετάξω πια, η γυναίκα δίπλα έχει μαζέψει τα κουτάκια και ετοιμάζεται να φύγει, «ήθελε κι αυτό να φάει» μου λέει με σπαστά ελληνικά, χαμογελάω και φεύγω για τη δουλειά. Σφαίρα πάει η ανακύκλωση στην πόλη. Όλοι καλά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
