Η επανάληψη μίας ρουτίνας στην καθημερινότητά μας, μοιάζει όλο και πιο σπάνια. Όχι γιατί μας συμβαίνουν τίποτα συνταρακτικά που μας αλλάζουν τη ζωή, αλλά γιατί ζούμε σε μία διαρκή κατάσταση αναμονής, απρόβλεπτου και αντιφάσεων που δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση με κανονικότητα. Είμαστε σε ένα σημείο που οι λέξεις ρουτίνα ή καθημερινότητα δεν μοιάζουν πια καθόλου συντηρητικές, αλλά μάλλον αισιόδοξες. Θα θέλαμε πολύ όλα να κυλάν με τον «παλιό, καλό τρόπο».
Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα και για το αν όντως παλιότερα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Αισθανόμαστε όμως, ότι η εποχή πριν από τη μεγάλη κρίση είχε τις συνθήκες που μας επέτρεπαν να λέμε ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα. Μπορούσαμε έστω να είχαμε την προσδοκία ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν ήρθαν. Κι εκεί είναι το σημείο καμπής.
Στην ουσία σήμερα θεωρούμε μία καλή τροπή των πραγμάτων όχι τόσο το να βελτιωθεί η ζωή μας όσο το να επιστρέψει μία κάποια αισιοδοξία, να γίνουν μεγαλύτερες οι προσδοκίες. Αλλά φευ… Κάθε μέρα που περνάει, κάθε χρόνος που περνάει, καταλαβαίνουμε ότι οι χαμηλές προσδοκίες θα μας συνοδεύουν για πολύ ακόμα. Κι αυτό κάνει το παρόν μας ανήσυχο και μαζεμένο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
