Όσες ανοιχτές διαβουλεύσεις κι αν κάνουμε, όσα διαδικτυακά εργαλεία κι αν διαθέτουμε κι όσο κι αν προσπαθήσουμε να είναι όλα τα δεδομένα ανοιχτά και δημόσια, πάλι δεν καταφέρνουμε να δώσουμε φωνή σε όλους. Κόσμος, πολύς κόσμος δεν μπορεί να μιλήσει, δεν ξέρει πώς να το κάνει ή ίσως να απέχει, να απομακρύνεται που κι αυτή είναι μία μορφή σιωπής.
Δεν κάνουμε συγκρίσεις προφανώς, με το παρελθόν όταν η πολιτική ήταν υπόθεση κλειστών συστημάτων και τα κέντρα λήψης αποφάσεων ήταν μακριά από την κοινωνία. Σήμερα το δίκτυο και η τεχνολογία επιτρέπουν πολύ μεγάλο χώρο πρόσβασης στην πληροφορία.
Πώς όμως γίνεται και ακόμα τόσος κόσμος, η κοινή γνώμη είναι και αισθάνονται ότι είναι μακριά από τις πληροφορίες που τους αφορούν;
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ελέγχονται οι ζωές τους από μυστικά κέντρα και δηλώνουν αδύναμοι να αναλάβουν τις όποιες δυνατότητες ελέγχου διαθέτουν;
Εκτός κι αν ισχύει και κάτι άλλο. Ότι υπάρχει μία κούραση από τις άπειρες πληροφορίες που κυκλοφορούν γύρω μας ώστε στο τέλος να μην μπορείς να φιλτράρεις τη σημαντική που σε αφορά. Ή ότι όλη αυτή η σύγχυση μπορεί να δημιουργεί και μία απώθηση, να σε κάνει να μην θέλεις να ασχολείσαι και να αναθέτεις σε άλλους την ευθύνη για τα δικαιώματά σου.
Παρ’ όλα αυτά ας σημειωθεί ότι μπορεί η τεχνολογία να δίνει σε πολλούς τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση στη γνώση, δίνει όμως τη δυνατότητα και στους λίγους να κρύβουν τις αποφάσεις τους και να αυτοπροστατεύονται.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
