Έχουμε φάει τόσα χαστούκια από το 2008-2009 και μετά που πονάμε και χωρίς να μας χτυπάει κανένας. Τώρα αν καταλάβαμε και κάτι είναι άλλη ιστορία. Καταλάβαμε οι περισσότεροι, όμως δεν είναι σίγουρο ότι μπορούμε και να κάνουμε και κάτι για τις ζωές μας.
Αυτά πάντως περί της «κρίσης που μπορεί να γίνει ευκαιρία» που τα ξανακούμε πάλι και με την τραγωδία με τους σιδηροδρόμους, τα ακούμε πια βερεσέ.
Ευκαιρία την κρίση την έκαναν οι κερδοσκόποι, οι πλούσιοι που είχαν λεφτά να αγοράσουν, και όσοι είδαν φως προς την εξουσία και μπήκαν. Όλοι οι υπόλοιποι μαζευτήκαμε, περιοριστήκαμε και καταλάβαμε ότι όταν όλα καταστρέφονται πρώτοι να ακολουθήσουν στην καταστροφή είναι όσοι δεν έχουν δύναμη και χρήμα.
Τώρα αν αυτό είναι και μία εμπειρία χρήσιμη, ας πούμε ότι είναι. Πιο πολύ ότι λειτουργεί σαν καμπανάκι για να μην είμαστε εφησυχασμένοι ότι «τα δύσκολα πέρασαν». Είχαμε την ελπίδα ότι θα περάσει η μεγάλη κρίση και πιανόμασταν από σημάδια ότι κάτι άλλαζε. Μετά ήρθε η πανδημία, μετά η ακρίβεια…Και μέσα μας ξαναξύπνησε -αν είχε κοιμηθεί- η ανησυχία. Εκεί είμαστε πια, να ξενυχτάμε με την ανησυχία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
