Οι θεσμικές αρχές του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου οριοθετούν τον χώρο τους και διεκδικούν την αυτονομία τους και για τον χουλιγκανισμό έχουν να προτείνουν την απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων ή την αναβολή ενός αγώνα. Ως εκεί. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, αυτή είναι η κατάσταση.
Όμως δολοφονήθηκε ένας νέος άνθρωπος. Για την κοινωνία αυτό είναι το όριο. Ή αυτό πρέπει να είναι το όριο. Κι αυτό πρέπει να εκφράζει με τη στάση του το κράτος. Το ελληνικό κράτος, δεν κατάφερε να προστατεύσει το βασικό που είναι η προστασία της ζωής ενός ανθρώπου, επειδή αρχικά δεν κατάφερε να προασπίσει ούτε καν τη βασική πρόβλεψη που ήταν η μη μετακίνηση των χούλιγκαν.
Είναι φανερό σε αυτήν την περίπτωση ήδη ότι βρισκόμαστε ως κράτος κάτω από το ελάχιστο όριο της διαχειριστικής επάρκειας. Και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδεχθεί κανένας σώφρων πολίτης τη λειτουργία ενός «ελαχίστου» κράτους. Ας κοιτάξουμε να βρούμε εκείνες τις συναινέσεις και τις συνθέσεις που να επιτρέπουν στην οργανωμένη Πολιτεία τη μέγιστη δυνατή απάντηση στις προκλήσεις των καιρών μας, με κομβικότερη αυτήν της προάσπισης της ζωής.
Η αντιμετώπιση της χουλιγκανικής βίας δεν είναι μία ακόμα πλευρά της βίας, και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμάται σε σχέση με άλλες μορφές εγκληματικής βίας. Αντίθετα πρέπει το έγκλημα να αντιμετωπίζεται ως σύνολο, με τα επιμέρους προφανώς χαρακτηριστικά τους, αλλά χωρίς να αποφεύγεται καμία πλευρά ή πτυχή για το πώς γεννιέται και αναπτύσσεται. Εκεί είναι που χρειάζεται η καθολική αντιμετώπιση από το οργανωμένο κράτος, από την πρόληψη και την εκπαίδευση κατά της βίας ως την καταστολή και την απόδοση δικαιοσύνης. Να μην αφεθεί ούτε ένα σημείο, περιθώριο για να επιτρέπεται η ανάπτυξη της εγκληματικής βίας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
