Τις πρώτες ημέρες, όταν άρχισε η συζήτηση για τον νέο ιό, κυριάρχησε η αίσθηση της «εισβολής».
Θεωρήσαμε την επιδημία, κάτι που έρχεται από έξω, μακριά από εμάς, εισβάλλοντας στο χώρο μας, μία εξωτερική απειλή. Και με το που καταγράφηκαν και τα πρώτα κρούσματα, ήταν σαν να επιβεβαιώναμε ότι ήταν υπόθεση που δεν αφορούσε τον τόπο μας, αλλά άλλους τόπους και...
Τώρα με τους περιορισμούς που πολλοί διαμαρτύρονται για την ασφυκτική πίεση που νιώθουν, σκεφτόμουν ότι οι προσαρμογές έπρεπε να είναι περισσότερές, όχι τόσο σε αριθμό και εύρος, αλλά σε ποιότητα, πριν έρθει η επιδημία.
Το πιο δύσκολο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις μέρες, δεν είναι η ανησυχία και ο φόβος της ασθένειας, αλλά το τείχος που σηκώνει το άγνωστο για το μέλλον.
Θα πάμε στις παραλίες το καλοκαίρι; Κολλάει ο ιός από το νερό ή από την άμμο; Τι θα γίνει με τους τουρίστες που θα έρχονται από χώρες που σήμερα έχουνε μεγάλο πρόβλημα διασποράς;
Μία από τις προβολές που κάνουμε για την επόμενη ημέρα, είναι το πώς θα ξανασυζητήσουμε την ανάγκη για ένα ισχυρό, δημόσιο σύστημα Υγείας που θα ανταποκρίνεται στις κρίσεις.
Οι μέρες περνάνε με μεγάλη προσπάθεια. Όπως πάντα…αλλά και με τις νέες προσθήκες. Προσπαθώ να είμαι εντάξει στις οικονομικές μου υποχρεώσεις παρά το φόβο για το μέλλον.
Η διαχείριση της κρίσης της πανδημίας, εμπλέκεται και με το προσφυγικό αφού υπάρχουν στη χώρα πολλές χιλιάδες προσφύγων που ζουν σε έκτακτες καταστάσεις, σε κέντρα
φιλοξενίας, εκτός κέντρων όπως στη Μόρια κλπ.
Είναι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, πολίτες πλήρους απασχόλησης, με όλα τους δηλαδή τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις; Είναι, δεν υπάρχει αμφιβολία. Κι όμως υπάρχει αμφιβολία τώρα με την κρίση.
Χιλιάδες μαθητές και φοιτητές αυτές τις μέρες συμμετέχουν σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης που κρίθηκε ως μονόδρομος μετά το κλείσιμο των σχολείων.
Αναπτύσσεται μία συζήτηση για το αν θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάσταση με λιγότερα περιοριστικά μέτρα και περισσότερες ελευθερίες που θα επέτρεπαν και στην αγορά να κινηθεί καλύτερα.
Από τη μια μεριά είναι ο κανιβαλισμός που εκδηλώνεται συγκαλυμμένα και όχι μόνο. Το στίγμα του «ασθενή», η «απόσταση», η «ευθύνη», όλα αυτά που διαμορφώνουν μια παθογένεια, την οποία όμως οι φορείς της δεν την αναγνωρίζουν ως τέτοια, για τον εαυτό τους.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.OKΠολιτική Απορρήτου