Τι είναι άραγε χειρότερο; Οι νέοι περιορισμοί στις μετακινήσεις, η απειλή της ασθένειας, η ανησυχία για την κατάρρευση της οικονομίας; Κανείς δεν μπορεί να τα ξεχωρίσει όπως έχουν κάτσει αδιάλυτα στο βάθος των πιο σκοτεινών μας σκέψεων.
Μέσα σε όλες τις άλλες αγωνίες μας, μας έχει πιάσει και μια εμμονή να βγουν όλα τα απαγορευτικά μέτρα με τη μία. Κι από την άλλη να ρυθμιστούν και τα πάντα στην οικονομία με μία μόνο εγκύκλιο αν είναι δυνατό. Τα θέλουμε όλα και σε λίγες ώρες.
Θυμάμαι μία νύχτα σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα περισσότερα από 15 χρόνια τώρα, στις καλές μέρες που ταξιδεύαμε και νομίζαμε ότι ο κόσμος είναι δικός μας, θυμάμαι λοιπόν που ξύπναγα μέσα στον ύπνο μου απότομα από τις σειρήνες των περιπολικών της Αστυνομίας.
Η διαρκής αμφισβήτηση των μέτρων και των πολιτικών για την αντιμετώπιση της επιδημίας, δεν είναι πάντα ένδειξη ενός κάποιου ανυπότακτου ή μίας στάσης αντι-εξουσίας.
Σημασία έχει ο άνθρωπος. Όχι μόνο ως το επίκεντρο των πολιτικών προστασίας, αλλά και ως η κινητήρια δύναμη για να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά σημασία έχουν και οι πολιτικές, η ανάπτυξη δράσεων που να αφορούν τους πολλούς, την κοινωνία όπως λέμε.
Δεν πέρασαν και πολλές μέρες από όταν πρωτομάθαμε για τη νέα επιδημία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι για πολλούς οι πρώτες σκέψεις όπως τις εκφράζαν ήταν να διαχωριστεί ο κόσμος.
Μετά κόπου πλέον και η δημοσιογραφική εργασία αφού πλέον, όπως είναι φυσικό, η ειδησεογραφία μονοπωλείται από τη νέα ασθένεια που έχει πλήξει τον πλανήτη. Άντε και λίγο προσφυγικό που κι εκεί φαίνεται να έχει κουραστεί και το πολιτικό δυναμικό.
Υπάρχει όντως ένα θέμα με τη στάση της Εκκλησίας στη συζήτηση για τα μέτρα πρόληψης για τον κορωνοϊό. Είναι σαν μην αναγνωρίζει την ανησυχία πολλών, που σίγουρα κάποιοι θα είναι και πιστοί.
Χορεύουμε στον ρυθμό του κορωνοϊού, δεν τίθεται θέμα. Και πλέον δεν είναι μόνο η ασθένεια που μας τρομάζει ή έστω μας προβληματίζει, αλλά και οι επιπτώσεις στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
Νομίζω ότι έχω καλές αναμνήσεις από τον Έβρο. Το «νομίζω» μόνο και μόνο γιατί ένα οχτάμηνο το πέρασα στρατιώτης στον Λαγό, που είναι πολύ μακριά κι από όσο μπορεί να φανταστεί κάποιος που ζει στο κέντρο της Αθήνας.
Τις τελευταίες ημέρες μοιάζει να περάσαμε σε μία νέα φάση. Για όσους θυμούνται, αν δεν έχουν απωθήσει τις μνήμες, μοιάζει με τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν κάθε μέρα, κάθε ώρα σχεδόν, μαθαίναμε, ακούγαμε, νιώθαμε ότι όλα αλλάζουν και τίποτα δεν είναι σταθερό. Κι όλα οδηγούσαν σε χειρότερες μέρες.
Όσο κι αν την σπρώχνουμε την πραγματικότητα στα ιδεολογικά κατάλοιπα από τα δεδομένα των παλιών χρόνων, δεν χωράει. Οι καιροί είναι πολύ διαφορετικοί. Και είμαστε κι εμείς πολύ διαφορετικοί.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.OKΠολιτική Απορρήτου