Είναι τόσο άγρια και βαριά όσα ζούμε αυτά τα δύο χρόνια, που μας κάνει να αναθεωρούμε και δεδομένα που άλλοτε δεν μας ένιαζαν και τόσο. Και είχε γίνει δεδομένο ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι σκληρός και η ρητορική που χρησιμοποιείται ακραία. Όμως τώρα, που απειλείται η ζωή μας και η υγεία μας και έχουμε όλοι στραφεί εντός μας, μας απασχολεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ύπαρξή μας, τώρα καταλαβαίνουμε ότι και ο λόγος που διατυπώνεται δημόσια, πρέπει να είναι πολύ πιο ήπιος και πιο κοντά στο ανθρώπινο μέτρο.
Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης μετά το 2010, αναβίωσε ένας τοξικός πολιτικός λόγος που τον γνωρίζαμε και από παλιότερες περιόδους. Ήδη από τον καιρό του Διχασμού στις αρχές του 20ου αιώνα, η όξυνση γνώρισε πρωτόγνωρα ύψη και επίπεδα φαντασίας. Το ανάθεμα σε δημόσιο χώρο έμοιαζε πολύ συνηθισμένη πρακτική. Και στα δικά μας, με τα μνημόνια, το πιο εύκολο που ερχόταν στη γλώσσα πολλών ήταν οι βρισιές, οι προσβολές και ο χλευασμός. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε άνθισε και ο λόγος των «blog» και οι επιθέσεις του πληκτρολογίου από δήθεν ανώνυμους «σωτήρες» και «επιδιορθωτές» του δίκαιου και του σωστού.
Στην πολιτική πάντα υπάρχει χώρος για να αποδίδεις ευθύνες στους άλλους, για να αποκαλύπτεις τα σκοτεινά σχέδια των άλλων και τις μεγάλες συνομωσίες που έρχονται από έξω.
Τώρα με την αρρώστια όμως, όσο και αν προφανώς θα συνεχίζεται η απόδοση ευθυνών στο διαρκές και αιώνιο «άλλο», έρχεται και η εγκατάσταση των βασικών διλημμάτων και των μεγάλων ερωτημάτων, εντός μας, μέσα στη βαθιά σπηλιά της ύπαρξής μας. Τώρα είμαστε εμείς προσωπικά που αναμετριόμαστε με το κακό, με το πρόβλημα. Και καλούμαστε να κάνουμε και προσωπικές επιλογές ώστε να συμβάλλουμε στις κοινές πολιτικές.
Για αυτό και μας ενοχλούν πια και οι τοξικές πολιτικές φωνές, για αυτό και επιζητούμε και έχουμε ανάγκη έναν πολύ πιο εποικοδομητικό και σοβαρό λόγο. Όχι όλοι μας βέβαια, αλλά αρκετοί ώστε να υπολογίζονται οι ανάγκες μας πια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
