Τη Δευτέρα προστέθηκε μία ακόμα ανησυχία για το αν θα ανοίξουν κάποια στιγμή οι στρόφιγγες των αγωγών φυσικού αερίου από τη Ρωσία. Κάθε μέρα που περνάει προστίθενται τέτοιες μικρές ανησυχίες που συμπληρώνουν το παζλ της μεγάλης ανησυχίας. Κι αν αναρωτιέσαι αν μπορεί να σταματήσει αυτή η κατάσταση, υπάρχουν και χειρότερα αφού προστίθενται ακόμα μεγαλύτερες ανησυχίες. Δίπλα στον πόλεμο και την ακρίβεια, τώρα ακούμε και για την Κλιματική Κρίση με την Ευρώπη να πληγώνεται από τους καύσωνες, την ξηρασία και τις πυρκαγιές. Και αυτή η κρίση είναι πια μπροστά μας, τη βιώνουμε.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα θα περίμενε κάποιος να υπάρχει και προβληματισμός και συλλογικές αντιδράσεις και κινητοποίηση. Υπάρχουν, όχι όμως με ένα συντονισμένο, συμπυκνωμένο τρόπο που να δείχνει ότι υπάρχει κάποια προοπτική. Οι τρανταγμοί της ιταλικής κυβέρνησης Ντράγκι, ίσως της μόνης σήμερα που θέτει το κοινωνικό ζήτημα σε σχέση με τις εξελίξεις, είναι ενδεικτικοί. Και η παγκόσμια ανησυχία μετά την απόφαση του δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις, δείχνει ότι και η δημοκρατία ως πεδίο έκφρασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως τα γνωρίζαμε, δεν είναι δεδομένη.
Μεγάλη ανησυχία, αίσθηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές, εξελίξεις και αναταραχές σε πολλά επίπεδα που δεν δείχνουν να συνδέονται με το γενικό, αλλά έχουν βαρύνουσα σημασία στο επιμέρους και το τοπικό. Είναι φανερό ότι κάτι συμβαίνει. Και όταν είμαστε μπροστά σε κρίσιμες μεταβολές, ένα στάδιο είναι να περιμένουμε, να δείχνουμε ότι δεν πράττουμε. Σε αυτό το στάδιο είναι που χωράνε εκείνες οι εξουσιαστικές δυνάμεις που δεν θα ήθελαν να δουν αναταράξεις και την έκφραση των ανησυχιών των πολλών. Ας μην τους δώσουμε τη δυνατότητα να μας καθησυχάσουν ότι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν πάει καλά.
Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ
