Μας κάνουν εντύπωση τα βιογραφικά των αθλητών μας που διακρίνονται και πάνω σε αυτά στήνουμε μεγάλες συζητήσεις και φτάνουμε να συγκροτούμε και πολιτικές επιλογές. Το να κάνουμε μέτωπο στον ρατσισμό και τον εθνικισμό είναι κατ’ αρχάς σωστό, φτάνει να γίνεται σταθερά και χωρίς εξαιρέσεις. Γιατί το να γιουχαΐζεις τον εθνικό ύμνο της Τουρκίας δείχνει ότι κάτι δεν καταλαβαίνουν κάποιοι καλά για το τι παίζεται μεταξύ δύο εθνικών ομάδων.
Από εκεί και πέρα, ένα κομμάτι της μαγείας του αθλητισμού είναι ότι στηρίζεται στις προσωπικές ιστορίες των αθλητών και όσων συμμετέχουν.
Το ότι έχουμε πρωταθλήτρια Ευρώπης που δουλεύει και ως σερβιτόρα, μπορεί να δείχνει ότι έπρεπε να υπάρχει καλύτερος προγραμματισμός για την κρατική στήριξη της αθλήτριας, από την άλλη δείχνει και σε χιλιάδες παιδιά, ότι ο αγώνας στη ζωή μπορεί να αποδώσει την ευόδωση στόχων.
Όπως και το ότι έχουμε πρωταθλήτρια από οικογένεια μεταναστών, αποκαλύπτει και το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μας πια κι ότι έχει γίνει πιο ωραίος και πιο γοητευτικά πολύχρωμος. Είναι θετικό ότι η ελληνική κοινωνία είναι πια μία κοινωνία και μεταναστών. Κι ας μείνουν μόνοι με τη χολή τους όσοι τη θέλουν μονοσήμαντη και κλεισμένη σε τείχη.
Με άλλα λόγια, αν ακούσουμε με προσοχή τις προσωπικές ιστορίες των μεγάλων μας πρωταθλητών, ανδρών και γυναικών, μαθαίνουμε καλύτερα σε τι κόσμους ζούμε, αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά αλλά και τις αδυναμίες αυτού του κόσμου και δεσμευόμαστε να τον κάνουμε καλύτερο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
