Το καλοκαίρι μου έκανε εντύπωση στην αγορά ένα αντιφατικό φαινόμενο. Οι πόρτες αρκετών καταστημάτων ήταν ανοιχτές, ενώ μέσα, μόλις πέρναγες, ο κλιματισμός δούλευε στο φουλ και σε έπιανε το κύμα του ψύχους. Οπότε ο κρύος αέρας έβγαινε από την πόρτα. Ήδη είχε ανοίξει η συζήτηση για την ανάγκη εξοικονόμησης ενέργειας όπως και για το υπέρμετρο κόστος των λογαριασμών.
Ο κλιματισμός δεν είναι πολυτέλεια και για ένα κατάστημα είναι τμήμα της προσφοράς υπηρεσιών προς τον πελάτη που προφανώς δεν μπορεί να ψωνίσει μέσα στον ιδρώτα. Αλλά και η πόρτα πρέπει να μένει ανοιχτή όπως και τα φώτα ώστε να είναι εμφανές ότι το κατάστημα λειτουργεί και υποδέχεται κόσμο. Αυτή είναι μία αντίφαση. Που λύνεται μόνο με το να μάθουμε όλοι μας να κλείνουμε την πόρτα, για όσο διάστημα θα χρειαστεί, ίσως και για πάντα, μέχρι να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα κρίση, αλλά και με το βλέμμα στην Κλιματική Κρίση.
Αυτό που μας λένε τέτοια παραδείγματα, είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Και όχι να προσαρμοστούμε γενικώς, όπως θέλει η υπουργική ρήση. Χρειαζόμαστε σχέδιο, μέτρα, πολιτικές που να εξοικονομούν ενέργεια, αλλά κυρίως πρέπει να βρούμε τρόπους ζωής, ατομικής και συλλογικής, που να αλλάζουν και το επίπεδο της ζωής μας.
Γιατί αφενός πρέπει να πειστούμε ότι το περιβάλλον απαιτεί άλλους, πιο ριζικούς κύκλους μέτρων ώστε να είναι βιώσιμο το μοντέλο ανάπτυξής μας, και αφετέρου, γιατί δεν υπάρχουν μόνο εμείς πάνω σε αυτή τη χώρα και τον πλανήτη συνολικά ώστε να σκεφτόμαστε μόνο τις ατομικές ανάγκες μας.
Ειδικά στην Ελλάδα αυτή η μεταβολή είναι πιο δύσκολη γιατί το Δημόσιο δεν έχει οργανωμένο τρόπο αντιμετώπισης των κρίσεων, αλλά και οι πολίτες, ως ιδιώτες δεν είναι εκπαιδευμένοι στη συλλογική απάντηση στα προβλήματα. Είμαστε πάνω από μία δεκαετία σε κατάσταση κρίσης και θα έπρεπε να είχαμε καταλάβει ότι απαιτούνται βαθύτερες αλλαγές αν θέλουμε να έχουμε μέλλον.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
