Ένα κλασικό πρόβλημα της επόμενης ημέρας του νέου χρόνου, είναι ότι μας προσγειώνει απότομα. Γιατί πια έχει εκλείψει η προσδοκία που καλλιεργήθηκε στην πορεία προς τη γιορτή. Υπό κάποια έννοια όμως, έχει μία λογική αυτή η γείωση. Γιατί πόσο να γιορτάσεις, ακόμα κι αν είσαι ανέμελος, που δεν είσαι. Η επόμενη μέρα έχει νόημα επειδή ακριβώς σε επιστρέφει στην πραγματικότητα.
Φέτος, η διαφορά ήταν ότι τελείωσε η πανδημία, που δεν τέλειωσε βέβαια, αλλά τα κράτη και οι λαοί ανά τον κόσμο λειτουργούν πια σαν μην χρειάζονται μέτρα και πολιτικές πρόληψης. Αλλά για να μην είμαστε άδικοι, πολύς κόσμος μόνος του αυτοπροστατεύεται πια και προσέχει και καλά κάνει. Αλλά ας πούμε ότι ήταν πιο άνετα φέτος να βρεθούμε σε ένα σπίτι για την αλλαγή του χρόνου ή να συναντηθούμε με κόσμο που είχαμε να τον δούμε ένα και δύο χρόνια. Είχαμε να κάνουμε πρωτοχρονιά μαζί, από το 2020. Δεν είναι λίγο.
Και τελικά, δεν αποφύγαμε τις συνέπειες της πανδημίας και της κρίσης, γιατί κάτι μέσα μας, μας κρατούσε. Τα λεφτά που λείπουν, η ανησυχία για τον πόλεμο και την ακρίβεια, αυτή η κατάσταση συνεχών αλλαγών και οι δυσμενείς μεταβολές σε έναν κόσμο που περισσότερο μας φοβίζει παρά μας καθησυχάζει. Ε, πόσα ακόμα θέλουμε για να έχουμε αυτό το κράτημα μέσα μας. Οπότε αν έχουμε μία ευχή για τη νέα χρονιά, είναι να απελευθερωθούμε κάπως, να μη νιώθουμε ότι μας κρατάει πίσω. Είθε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
