Η πιο κοντινή συμπεριφορά του αθλήματος στην «ποδοσφαιροποίηση» της πολιτικής, είναι οι «σταλεγάκηδες». Όλοι εκείνοι που εκ των υστέρων σου λένε ότι στα είχαν πει και τα είχαν προβλέψει όλα- κι ας μην το θυμάσαι εσύ βέβαια.
Είναι το αντίστοιχο του «προπονητή της κερκίδας» του λεγόμενου, εκείνου δηλαδή που από τη θέση του στην κερκίδα ξέρει τι πρέπει να κάνει ο προπονητής μέσα στο γήπεδο και έχει θεμελιώδη άποψη, συχνά χωρίς να έχει παίξει μπάλα ποτέ του. Ο συγκεκριμένος ακούγεται δυνατότερα όταν χάνει η ομάδα του.
Το να νομίζουμε ότι δεν ξέρουν από πολιτική οι ηγεσίες των κομμάτων και «δεν μας ακούνε», είναι μία μορφή λαϊκής αλαζονείας που προσπαθεί να συναγωνιστεί την υπαρκτή όντως τάση συχνά των επιτελείων να μην ακούνε κανέναν, πόσο μάλλον τον απλό πολίτη.
Παρ’ όλα αυτά είναι ανόητο να πιστεύουμε ότι τα λάθη που επισημαίνουμε εμείς δεν τα γνωρίζουν στην ηγεσία ενός κόμματος. Ακόμα και τα πιο μικρά κόμματα έχουν αναλυτές και τα εξετάζουν όλα τα σενάρια.
Τότε γιατί κάνουν λάθος; Για δύο λόγους: Γιατί συχνά υποτιμάς τη μία επιλογή έναντι της άλλης και γιατί άλλες φορές απλώς δεν έχεις άλλες δυνατότητες να αλλάξεις και να ελιχθείς. Όπως γίνεται και στις ζωές μας που πολλές φορές απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
