Κάθε φορά που συζητάμε τοπικά για το τι πρέπει να γίνει για να λυθούν προβλήματα της πόλης και να προωθηθεί η ανάπτυξη της περιοχής, πέφτουμε πάνω σε δύο «τείχη». Το πρώτο είναι η βαθιά, εμποτισμένη πεποίθηση ότι δεν χρειάζεται παρά να κάνουμε, ό,τι μπορούμε και αυτό αρκεί. Και η δεύτερη ότι δεν είναι για εμάς εδώ όλες οι καλές αυτές ιδέες, οπότε ας κάνουμε όσα φτάνουν τα πόδια μας.
Πρόκειται για τη διπλή εκδοχή μίας συντηρητικής αντίληψης που καθηλώνει την πόλη και τη μετατρέπει σε επαρχιακό θύλακα. Και μην το βλέπουμε μόνο γεωγραφικά γιατί «επαρχιώτικες» αντιλήψεις έχει πολλές φορές και το κεντρικό κράτος, η πρωτεύουσα.
Μετά τα χρόνια αυτές οι αντιλήψεις ίσως να έχουν υποχωρήσει σε έναν βαθμό, αλίμονο και να έχουν δώσει το χώρο σε πιο εκσυγχρονιστικές προσεγγίσεις και πρακτικές. Κυρίως γιατί πολλά από όσα προγραμματίζονται και υλοποιούνται ακολουθούν τους κοινούς ευρωπαϊκούς κανόνες και το υπερτοπικό πλαίσιο που θέτει και το ελληνικό κράτος. Αλλά όχι πάντα και όχι ως κυρίαρχη αντίληψη.
Γιατί αυτά τα φαινόμενα έρχονται συχνά και κουμπώνουν πάνω και σε πολιτικές ενός δήθεν ρεαλισμού και προσαρμογής στα «τοπικά δεδομένα» που θέτει το πολιτικό δυναμικό της περιοχής. Το οποίο πολλές φορές υπολογίζει μόνο το πολιτικό κόστος και επιδιώκει χωρίς δεύτερες σκέψεις και αστερίσκους,την επανεκλογή στα αξιώματα, αποφεύγοντας να ταράξει τα στάσιμα ύδατα, τις τοπικές ισορροπίες και τις παλιές νοοτροπίες.
Για αυτό και βλέπουμε τα χρόνια να περνούν και να μην γίνονται πολλά πράγματα αν και όλοι αναγνωρίζουν πως έπρεπε να γίνουν ή ότι γίνονται κάποια αποσπασματικά και πιάνονται όλοι πάνω τους για να προβάλλουν έναν κάποιο εκσυγχρονισμό.
Στην πόλη μας, η πολιτική συχνά δεν είναι «η τέχνη του εφικτού», αλλά η προσαρμογή στο παλιό και στην αδράνεια. Με ορίζοντα τετραετίας το πολύ κάθε φορά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
