Ας δούμε έναν αριθμό. Εκατόν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε παγκόσμια κλίμακα. Ποτέ πριν ο συνολικός αριθμός των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων δεν είχε φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, υπογραμμίζει η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) στην ετήσια έκθεσή της που έδωσε στη δημοσιότητα.
Στο τέλος της περασμένης χρονιάς, 108,4 εκατ. άνθρωποι είχαν εκτοπιστεί στο εσωτερικό της πατρίδας τους ή είχαν μετατραπεί σε πρόσφυγες στο εξωτερικό, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 19,1 εκατομμύρια ανθρώπους σε σύγκριση με τα τέλη του 2021. Ξέρουμε άλλωστε τι γίνεται στο Σουδάν, μία τραγωδία που εντείνει κι άλλο το ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Ακόμα κι αν κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίζονται εντός της πατρίδας τους και περιοριστούμε στην αποστολή βοήθειας, με τον μεγάλο αριθμό των εκτοπισμένων που θα γίνουν πρόσφυγες και μετανάστες που θα μετακινηθούν προς άλλες περιοχές. τι θα κάνουμε; Το ερώτημα είναι παλιό ήδη για την Ευρώπη, αλλά συναντά δυσκολίες στο να απαντηθεί τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αντίθετα, όλο και πιο ισχυρό γίνεται εκείνο το πολιτικό ρεύμα που δεν θέλει καμία απάντηση, που ζητά απλώς να μείνουν εκτός Ευρώπης οι πρόσφυγες και οι μετανάστες.
Και το ερώτημα που επανέρχεται ξανά και ξανά και το είδαμε να συμβαίνει και στην Πύλο χτες, δεν είναι πώς θα αντιμετωπιστεί ένα πολύνεκρο ναυάγιο. Το ελληνικό κράτος κινητοποιήθηκε για να περιθάλψει τους διασώθεντες όπως κάνουν τα ευρωπαϊκά κράτη.
Υπάρχει περίπτωση όμως να αλλάξει κάτι για το πρόβλημα των ανθρώπων που μετακινούνται ψάχνοντας ένα καταφύγιο ή μία καλύτερη μοίρα σε όλον τον πλανήτη; Ή θα κοιτάξουμε να το κρατάμε μακριά μας; Πρόκειται για ένα θεμελιακό πια ερώτημα για το μέλλον της πολιτισμένης Ευρώπης και της ανθρωπότητας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
