Γράψαμε λίγα πράγματα για τις εντυπώσεις και την αίσθηση που μας έχει αφήσει η έκθεση Plasmata της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα ρεπορτάζ των προηγούμενων ημερών…
Μία εβδομάδα μετά την επίσημη έναρξη της έκθεσης και αφού έχουμε επισκεφθεί τους χώρους που αναπτύσσεται και έχοντας συζητήσει και με ανθρώπους της Στέγης, μπορούμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις…
Εκείνο που αποφεύγουμε όλα τα χρόνια που ασκούμε το δημοσιογραφικό επάγγελμα, είναι οι κρίσεις για την αισθητική μίας καλλιτεχνικής δράσης, όπως η συγκεκριμένη…
Και αυτό για δύο προφανείς λόγους. Ο πρώτος ότι δεν έχουμε και ιδιαίτερη σχέση με αυτές τις μορφές έκφρασης και ο δεύτερος επειδή θεωρούμε, ότι το τι αρέσει και τι όχι στον καθένα έχει καθαρά υποκειμενική διάσταση…
Όμως για όλα τα υπόλοιπα μπορύμε, να γράψουμε κάτι…
Η ιδέα, η διοργάνωση, το στήσιμο της έκθεσης και του προγράμματος αποτελούν εξαιρετικές επιλογές, χωρίς να περιμένουμε κάτι λιγότερο…
Με την έννοια πως αν δε μπορεί ένας φορέας, όπως η Στέγη Ωνάση, να διοργανώσει με τη μέγιστη δυνατή προετοιμασία ένα τέτοιο καλλιτεχνικό γεγονός, δεn μπορεί κανείς άλλος…
Ξεφεύγοντας, λοιπόν, από το αμιγώς καλλιτεχνικό γεγονός, αυτό που εμείς βλέπουμε από την περασμένη εβδομάδα είναι μία τεράστια ανταπόκριση σε αριθμό επισκεπτών στο παραλίμνιο είτε για τα Plasmata είτε με αφορμή τα Plasmata…
Και επειδή έχουν τελειώσει και τα σχολεία και τα μαθήματα στα πανεπιστήμια και ούτω καθεξής, η συντριπτική πλειονότητα των επισκεπτών αναφέρεται σε νεαρές ηλικίες από εφήβους μέχρι και 25άρηδες…
Όλοι αυτοί, λοιπόν, έχουν μία μεγάλη ευκαιρία είτε να γνωρίσουν το παραλίμνιο μέτωπο της πόλης από μία διαφορετική σκοπιά, αυτή που προτείνουν τα Plasmata είτε να πετύχουν μία «επαν-οικειοποίηση» του χώρου…
Χθες το πρωί λίγο μετά τις 10.30, δεκάδες πιτσιρίκια απολάμβαναν τον ήλιο, τον καφέ ή το αναψυκτικό τους, ξαπλωμένα σε εκείνες τις μαξιλάρες στο γρασίδι ακριβώς μετά τη στροφή στη σπηλιά του Διονυσίου…
Κι αυτό κέρδος είναι, όπως είναι όλος αυτός ο κόσμος που συνδυάζει τη βόλτα για περπάτημα ή για ποδήλατο με την επιλογή του εν λόγω χώρου, που χωρίς αυτοκίνητα το απόγευμα προσφέρει και μία μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας…
Να πάμε όμως και στο πιο σημαντικό που είναι πιστεύουμε η τεράστια προβολή και απήχηση εντός και εκτός συνόρων της έκθεσης αυτής…
Η οποία φαίνεται ήδη από τα διαφημιστικά σποτ, αλλά πλέον και από τα ρεπορτάζ που δημοσιεύονται είτε στην τηλεόραση είτε στο διαδίκτυο είτε στον έντυπο Τύπο…
Αν υποθέσουμε, ότι η προβολή αυτή έπρεπε να κοστολογηθεί με κάποιον τρόπο, τότε είναι βέβαιο, ότι κανείς δήμος και καμία περιφέρεια δε θα μπορούσε να την καλύψει…
Μπορούν όμως (και) αυτοί οι φορείς να επενδύσουν όπως πρέπει πάνω σε αυτό που «έχτισε» η Στέγη; Αμφιβάλλουμε για πολλούς λόγους…
Και γι’ αυτό ακριβώς, αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία πρόταση και επειδή και η Στέγη Ωνάση και οι τοπικοί φορείς δηλώνουν ότι θέλουν η σχέση αυτή να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, να μπει μπροστά το Ίδρυμα και οι τοπικοί φορείς να είναι αρωγοί…
Οι άνθρωποι ξέρουν, θέλουν και μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα από τα οποία θα ωφεληθούν όλοι. Αν κινηθούμε στη λογική ότι «καλά κι εμείς μπορούμε μόνοι μας να το κάνουμε», θα πάει χαμένη η προσπάθεια…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
