Η μαζική, λαϊκή, πληθυντική κινητοποίηση μπορεί να αντιμετωπίσει και τις πολύ σκληρές προκλήσεις όπως η πανδημία. Αυτό είναι κάτι που μάθαμε στην πρόσφατη κρίση από την οποία ακόμα δεν έχουμε βγει, έχοντας όμως και την εμπειρία από παλιότερες επιδημίες. Το ισχυρό αίτημα για εμβόλια σε όλον τον πληθυσμό ή η μεγάλη και ενθουσιώδης συμμετοχή του ιατρικού κόσμου στην έρευνα για νέες θεραπείες, πράγματα που τα έχουμε δει να συμβαίνουν στο παρελθόν είναι κάτι που θα έπρεπε να λειτουργεί και ως πυξίδα και σήμερα.
Αλλά στις μέρες μας αποδείχτηκε ότι είχαμε βολευτεί στα κεκτημένα. Είχαμε πειστεί ότι τα κράτη που φτιάξαμε, η επιστήμη, οι χρηματοδοτικοί φορείς αρκούσαν για να αντιμετωπιστεί κάθε κίνδυνος. Είχαμε διαμορφώσει την πεποίθηση ότι αρκεί να πατήσει κάποιος «αρμόδιος» ένα κουμπί και να γίνουν όλα, από θαυματουργά εμβόλια ως νέα φάρμακα και από σύγχρονα νοσοκομεία ως πολιτικές πρόνοιας για τον κόσμο. Αλλά δεν τα είδαμε όλα αυτά να λειτουργούν τόσο αυτόματα όσο θέλαμε.
Μερικά από αυτά δεν λειτούργησαν γιατί είχαμε υποτιμήσει τη σημασία τους. Υπάρχουν κράτη, αλλά και πλειονότητες πολιτών που δεν πιστεύουν πια στη δημόσια δωρέαν Υγεία για όλους. Πιστεύουν ότι η Υγεία είναι υπηρεσίες που κάποιος απλώς τις αγοράζει.Μέχρι που αποδείχτηκε τόσο δύσκολο να βρεθεί ένα επιπλέον κρεβάτι με αναπνευστήρα στην Εντατική.
Μάθαμε πολλά στην πανδημία, αλλά ίσως να τα έχουμε ήδη απωθήσει. Και θεωρούμε ότι παραμένει μείζον μόνο η ατομική μας ευημερία. Πόσα όμως μπορούμε να καταφέρουμε, ζώντας μόνοι και για το δικό μας συμφέρον και μόνο; Είναι ανέφικτη η συνθήκη της ατομικής ευημερίας χωρίς και συλλογική ευημερία.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
