Όλους τους καταλαβαίνεις. Κι αυτόν που έχει σκάσει από το μέσα και τρέχει με την πρώτη ευκαιρία για τη θάλασσα- την παγωμένη- και τις χαρές της καλοκαιρινής διασκέδασης, αλλά κι αυτόν που μένει μέσα το τριήμερο γιατί είναι ακόμα διστακτικός και ίσως να νιώθει και ανασφάλεια ανάμεσα στον πολύ κόσμο. Και καταλαβαίνεις κι εκείνον που τρέχει στο χωριό για να δει τους γονείς που έχει να τους δει από τον Μάρτιο, αλλά κι εκείνον που δεν δέχεται και δεν πάει επισκέψεις.
Αλλά το να καταλαβαίνεις τον άλλο, έχει και ένα διπλό εργαλείο λειτουργίας, πρέπει να σε καταλαβαίνει και ο άλλος. Είναι μία διττή σχέση, η αλληλοκατανόηση ως κοινή συνθήκη, η δέσμευση στη συνύπαρξη. Αλλιώς η κατάσταση γίνεται ετεροβαρής, γέρνει προς τη μία πλευρά. Κι εκείνος που τηρεί τα μέτρα και τους κανόνες όχι απλώς αισθάνεται αδικημένος όταν βλέπει τους άλλους να τα παραβιάζουν, αλλά φοβάται ότι θα εκτεθεί, θα γίνει ευάλωτος στη νόσο χωρίς να φταίει.
Δεν έχουμε περάσει ακόμα στην επόμενη φάση. Παρόλο που τα καταφέραμε καλά, δεν είμαστε τόσο έτοιμοι ώστε να δούμε τη φυσικότητα των πραγμάτων. Και δεν έχουμε φτάσει ακόμα, άλλωστε και στη φάση αυτή. Δεν τα κάνουμε όλα τόσο καλά όλοι μας ώστε, να έχει απομείνει μόνο το όριο της τύχης και της ατυχίας στη μετάδοση του ιού. Κάποτε, κάποιοι θα κολλήσουν γιατί έτσι είναι τα πράγματα. Συμβαίνει και με την γρίπη. Αλλά μέχρι εκείνο το σημείο, ας κοιτάξουμε όλοι μας να αυτοπροστατευόμαστε και να προστατεύουμε και τους άλλους. Είναι η καλύτερη τεχνική για να επηρεάσουμε την τύχη.
