Η πρώτη Συμφωνία που υπογράφει η Ελλάδα για θαλάσσιες ζώνες, τις περίφημες ΑΟΖ, με την Ιταλία, είναι ένα εξαιρετικό πολιτικό και διπλωματικό γεγονός. Μία είδηση πρώτου μεγέθους.
Έρχεται σε μία περίοδο που μας απασχολεί πολύ η πανδημία και οι συνέπειες στην οικονομία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χάνει την αξία της. Αντίθετα, δείχνει μία εξέλιξη των πραγμάτων.
Η συζήτηση για τις ΑΟΖ και ειδικά για τις σχέσεις με την Ιταλία κρατάει πολλά χρόνια τώρα, έχουν γίνει σε όλο αυτό το διάστημα κρίσιμα βήματα και η συμφωνία έρχεται σε μία περίοδο πολύ μεγάλων ανακατατάξεων στη Νοτιο- Ανατολική Μεσόγειο, με πολύ ρευστότητα, πολεμική ένταση και πόλεμο όπως στη Συρία και γενική αναταραχή με τις επιδιώξεις μεγάλων δυνάμεων αλλά και περιφερειακών της περιοχής.
Η Συμφωνία επιβεβαιώνει το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες, καθώς και τη μέση γραμμή της συμφωνίας του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας-Ιταλίας ως οριογραμμή της ΑΟΖ Ελλάδας- Ιταλίας. Από αυτήν την έννοια, έρχεται να επικυρώσει πολιτικά και τη διεθνή πρακτική και το Διεθνές Δίκαιο, κάτι που χρειάζεται η Ελλάδα στις σχέσεις της με την Τουρκία.
Θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα αν προχωρούσε και η συμφωνία για τα σύνορα με την Αλβανία, υπόθεση που προχώρησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά δεν κατέληξε με ευθύνη της αλβανικής πλευράς.
Δεν είναι αμελητέο επίσης, ότι στην περίπτωση της Ιταλίας, όπως και της Αλβανίας μιλάμε για συμφωνίες που μας πάνε πίσω στο ιστορικό παρελθόν πολλές δεκαετίες για να αποδειχτεί σήμερα ότι η γεωπολιτική μπορεί να έχει και θετικές πλευρές, να δίνει λύσεις εκεί που κάποιες πλευρές μιλάγανε και μιλάνε ακόμα για ανυπέρβλητα εμπόδια και προαιώνιους εχθρούς. Οι ειρηνικές συμφωνίες είναι πάντα καλύτερες από τις πολεμικές εντάσεις και τις αιώνιες έχθρες. Φτάνει να επιδιώκουν ως το τέλος την ειρήνευση.
