Από το κέντρο σχεδόν της πόλης μέχρι την έξοδο της Εγνατίας προς Αθήνα με στάση για βενζίνη και για λεφτά στο μηχάνημα της τράπεζας, μου πήρε μισή ώρα και πάνω. Λιγότερο μου πήρε για την έξοδο της Ιόνιας στην Άρτα.
Κι αυτό είναι πια ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με την κυκλοφοριακή κίνηση μέσα στην πόλη.
Παλιά, μέχρι και μία πενταετία πριν, μετρούσαμε με αγανάκτηση τις ώρες που θέλαμε για να πάμε στην Αθήνα. Σήμερα με τους μεγάλους οδικούς άξονες η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα είναι κοντά. Έχει αυξηθεί όμως η κίνηση και το μπέρδεμα μέσα στις πόλεις και η εύρεση των κόμβων, τα παράλληλα δίκτυα. Συμβαίνει σε όλες τις πόλεις παγκόσμια εδώ και χρόνια, το περνάμε και στις ελληνικές πόλεις.
Κι έχει να κάνει με το ότι οι πόλεις μας κλείστηκαν γύρω από το κέντρο τους και δεν βρήκαν λειτουργικές λύσεις για τις συγκοινωνίες και την κίνηση στον άξονα δουλειά- σπίτι- σχολεία κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τα πάρκινγκ τα φτιάχνουμε στο κέντρο αυξάνοντας τη συγκέντρωση αυτοκινήτων. Κι ακόμα κι αν ανοίξουν τα πολεοδομικά σχέδια των πόλεων για να απλωθεί η κατοικία σε φτηνότερη ίσως γη, χωρίς παρεμβάσεις για την κίνηση πάλι την αίσθηση του κλειστού θα αποκτά και ο νέος χώρος. Περίκλειστες πόλεις, φτιαγμένες με καλούπια άλλων χρόνων πιέζονται και πιέζουν τους κατοίκους τους, σαν χύτρες που γεμίζουν ατμό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
