Η γαλοπούλα θα μπορούσε να είναι ένας δείκτης της χριστουγεννιάτικης αγοράς. Στα καλά χρόνια η διαφήμιση για τις πωλήσεις της και οι προτάσεις για τον τρόπο που θα ψηθεί ήταν ένα από τα στοιχεία της προβολής των ημερών όπως περνούσε μέσα από την τηλεόραση.
Ήταν η εποχή που όλοι μας στην επαρχία ξέραμε ότι στις γιορτές τρώγαμε και τρώμε αρνί, χοιρινό, γιαπράκια στην πόλη μας, αλλά θα μπορούσαμε να φτιάξουμε «και μία γαλοπούλα» για να μην πάνε χαμένες και τόσες ταινίες που έχουμε δει με αμερικάνικα γιορτινά τραπέζια. Αυτή καθαυτή η εορταστική γαλοπούλα είναι ευχάριστο και νόστιμο φαγάκι, αλλά μπορούμε να κάνουμε γιορτές και χωρίς αυτήν.
Άλλωστε, οι ταινίες που λέγαμε με την «επιστροφή στο σπίτι για τις γιορτές» που αυξάνουν συνέχεια αντί να μειώνονται και έχουν περάσει και στην ευρωπαϊκή πλευρά, μας διδάσκουν ότι τα επίδικα γύρω από το οικογενειακό τραπέζι είναι πολύ περισσότερα από το φαγητό και καλό θα ήταν να διασφαλίσουμε ότι τουλάχιστον θα υπάρχει κλίμα αποδοχής και αγάπης και όλα τα άλλα θα βρεθούν.
Οι φετινές γιορτές όπως και οι πιο πρόσφατες, δεν έχουν τη σκοτεινιά που είχαν εκείνες στις αρχές της κρίσης. Έχουν όμως ένα κράτημα, έναν περιορισμό, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για ξόδεμα, αλλά γιατί όλοι μας είμαστε πιο υποψιασμένοι και έχουμε καταλάβει ότι το κάλεσμα σε μία αέναη και ανέμελη γιορτή δεν στέκεται στην πραγματικότητα και δεν είναι παρά ένα διαφημιστικό κόλπο για να αυξηθεί η κατανάλωση. Άλλωστε και η ίδια η διαφήμιση αν προσέξουμε, ζορίζεται πια, να πείσει ότι μας χρειάζονται όλα αυτά τα ακριβά και υπερβολικά αντικείμενα που κάποτε θα μπορούσαν να γίνουν δώρα κάτω από το δένδρο.
Κάπως σαν τη γαλοπούλα που λέγαμε στην αρχή, έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι θα τη βάλουμε στο τραπέζι μας μόνο αν μας αρέσει, αν θα νοστιμίσει το φαγητό μας. Μαθαίνουμε να μην ξοδεύουμε, να μην πληρώνουμε ακριβά και να κάνουμε επιλογές πιο κοντά στις ανάγκες μας. Είναι ας πούμε ένα δώρο, αυτή η αυτογνωσία μας.
