Ελληνική τηλεόραση στην αλλαγή του χρόνου: Ριάλιτι, μπουζούκια, πρόσωπα της δεκαετίας του ’90, τηλεπαιχνίδια και μπερλουσκόνια αισθητική, σίριαλ τύπου «μη φεύγεις, θα σ’ αγαπώ για πάντα». Με εξαιρέσεις βέβαια και με την ΕΡΤ, που κάποτε την έκλεισαν κυβερνητικά χέρια γιατί τη φοβόταν, να παραμένει μία διαχρονική όαση, χωρίς κοινό όμως. Μήπως όμως έχουν και τα άλλα κανάλια κοινό;
Κοινό έχουν πια οι κλειστές πλατφόρμες που προπληρώνεις την πρόσβαση σε πρωτότυπες σειρές και ταινίες. Κι εκεί δεν είναι τόση όσο διαφημίζεται η καινοτομία ή η πρωτοπορία. Αλλά έχεις να εξασκήσεις το δικαίωμα της επιλογής, ανάμεσα σε επιλογές που δεν σε προσβάλλουν, νιώθεις ότι σε αφορούν οι αναφορές στα σύγχρονα διλήμματα του κόσμου, βιώνεις μεγάλες αφηγήσεις στους καιρούς που έχουμε ανάγκη να «διαβάσουμε» τον κόσμο.
Λείπει από την τηλεόραση σίγουρα, η μεγάλη ερευνητική δημοσιογραφία- και μάλιστα στην κρατική μας τηλεόραση αποφεύγουν και όποιες καλές επιλογές διέθεταν-, αλλά είναι παγκόσμιο πρόβλημα πια η υποχώρηση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.
Υπό κάποια έννοια, η ελληνική τηλεόραση πάντως αντικατοπτρίζει και τους προβληματισμούς της εποχής μας, σε πιο συντηρητικές εκδοχές όμως. Προσπαθεί να δει προς τα πίσω, για να βρει τι έγινε, χάνεται όμως στο fake και το ψευδογκλάμουρ που μεγαλούργησε στην Ελλάδα τον καιρό που περίσσευαν όλα, από τις οπτασίες του εύκολου πλούτου και του εκσυγχρονισμού του χρηματιστηρίου μέχρι τα οράματα των εθνικών συλλαλητηρίων με γιακαδάκι made in EU.
Καταδικασμένες να αποτύχουν αυτές οι αναζητήσεις. Την ίδια ώρα, εκεί έξω η άλλη Ελλάδα ψάχνεται γερά, φτιάχνει νέες μουσικές, νέες ιδέες, νέες εικόνες. Και είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν οι τρόποι να προβληθεί κι αυτή η Ελλάδα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
