Πολλές φορές οι απορίες για το εμβόλιο μοιάζουν αφελείς, αλλά δεν είναι πάντα. Είναι, συχνά, περισσότερο ένα πρόβλημα έλλειψης εμπειριών και καταβύθισης στην ατομικότητα.
Πολλοί για παράδειγμα είναι τόσο τρομαγμένοι από το παγκόσμιο πρόβλημα της πανδημίας, έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις μέσα τους με τη βοήθεια και των τρομολαγνικών μέσων ενημέρωσης, που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η λύση είναι τόσο απλή όσο ένα εμβόλιο. Φαντάζονται ότι θα έπρεπε να γίνει κάτι μεγάλο και πολύπλοκο από τους «ισχυρούς» του πλανήτη και όχι να καλούνται οι ίδιοι να κάνουν εμβόλιο λες και είναι παιδιά που φοβούνται την ιλαρά.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι αρκετοί δεν κάνουν γενικώς εμβόλια, δεν πάνε στο γιατρό, δεν έχουν συχνά τέτοια διλήμματα. Είναι κάτι που το βλέπαμε και παλιότερα με τη γρίπη που μετά το Γενάρη άρχιζαν να γεμίζουν οι ΜΕΘ, όμως για πολλούς ηλικιωμένους αυτό δεν ήταν πρόβλημα που τους αφορούσε.
Αυτή η απόσταση από τα ιατρικά φαίνεται και στο φόβο των απλών παρενεργειών, όπως το τσίμπημα στο μπράτσο. Αν δεν έχεις δώσει ποτέ αίμα σε μία εθελοντική αιμοδοσία, τότε είναι και λογικό ως ένα βαθμό να νιώθεις έξω από τα νερά σου με τις βελόνες.
Συχνά οι άνθρωποι, άλλωστε, εκφράζουν φόβους που δεν είναι πάντα λογικοί και προέρχονται περισσότερό από βαθύτερες υπαρξιακές αγωνίες. Ο φόβος ας πούμε ότι θα μας αλλάξουν το DNA, ότι θα επέμβουν στο μεδούλι της ύπαρξής μας.
Για τέτοιους φόβους και ανησυχίες, μικρούς ή μεγαλύτερους, η καλύτερη λύση είναι πάντα οι καλές εξηγήσεις και τα ανοιχτά χαρτιά όλων προς όλους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
