Με τη Βελλά η Ήπειρος πλήττεται όπως επλήγη τα τελευταία χρόνια και με άλλες περιπτώσεις ανώτατων σχολών. Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μία αλλαγή του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης που στις περισσότερες περιπτώσεις σημαίνει και κατάργηση σχολών.
Διαφορετική κατεύθυνση είχε η περίοδος 2015-2019 με τον νόμο Γαβρόγλου που προσπάθησε να ενοποιήσει την ανώτατη εκπαίδευση και από αυτήν την πολιτική βγήκε κερδισμένη ως ένα βαθμό η Ήπειρος, η οποία είχε έτοιμες προτάσεις και τελικά απέκτησε ένα μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Όμως παλιότερα έχασε ενδεικτικά, θυμίζουμε το Τμήμα Ιχθυολογίας, χάθηκαν τα τμήματα στην Ηγουμενίτσα εν τέλει ενώ δεν έγιναν αποδεκτές και όλες οι προτάσεις του Πανεπιστημίου. Τώρα χάνεται και η ανώτατη σχολή της Βελλάς.
Θα μπορούσε προφανώς να διεκδικηθεί μία νέα σχολή. Είναι μέσα στις σκέψεις από όσο μαθαίνουμε. Μία θεολογική σχολή στη Βελλά, πανεπιστημιακού επιπέδου, θα έβρισκε έναν φιλόξενο χώρο. Όμως όταν είσαι στη φάση της διεκδίκησης είσαι και μακριά ακόμα από την υλοποίηση. Το κλίμα είναι να κλείνουν σχολές και να μην ανοίγουν νέες.
Δεν είναι εύκολη όλη αυτή η συζήτηση, πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Είχε γίνει για όσους θυμούνται και με τις άλλες βαθμίδες εκπαίδευσης, όταν έκλειναν και συνενώνονταν σχολεία σε όλη τη χώρα, ειδικά στην ύπαιθρο, τότε στις αρχές της μεγάλης κρίσης. Άραγε όμως έγινε κάποια αξιολόγηση για το πόσο ωφέλησαν τελικά τα λουκέτα στα σχολεία; Γιατί το να κλείνεις ένα σχολείο δεν είναι μόνο το οικονομικό όφελος από τα έξοδα που μειώνεις. Είναι και το χτύπημα στην καθημερινή ζωή της τοπικής κοινωνίας, το πλήγμα και αυτή η αίσθηση ότι μένεις απομονωμένος. Το βλέπουμε και με το κλείσιμο των δημοσίων υπηρεσιών σε κωμοπόλεις ή με την αποχώρηση των τραπεζών. Έχει αξιολογηθεί άραγε το αν και κατά πόσο η από-επένδυση σε υπηρεσίες στην ύπαιθρο δεν φέρνει νέες ανισότητες και μεταναστεύσεις;
Μήπως θα πρέπει να δούμε και με άλλους δείκτες, κοινωνικούς και όχι μόνο οικονομικούς, τι σημαίνει βιωσιμότητα στην ελληνική ενδοχώρα;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
