Ναι, τα προβλήματα είναι πολλά και δύσκολα. Αυτό το αίσθημα ότι σε μπουκώνουν, ότι σου στέκεται στο λαιμό η πραγματικότητα. Και οι ακυρώσεις, είναι πολλές ναι. Δεν κάνουμε όσα θέλουμε, όσα θα μπορούσαμε, όσα δικαιούμαστε. Νιώθουμε ότι μας αδικεί πια η ζωή. Ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Ποιος δεν τα ξέρει πια αυτά τα αισθήματα; Και είμαστε σαν να ζούμε μαζί τους πια, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Σαν να έχουν μπει στο πετσί μας.
Κι ακριβώς εκεί είναι που σκάει η παρενέργεια. Από τη μία η παθητικότητα, αυτή η κατάσταση που αρνείσαι να αντιδράσεις, που αδιαφορείς για τα ερεθίσματα από τις κοινωνικές αντιδράσεις και από τη συλλογική ζωή.
Κι από την άλλη, όλο αυτό που λέμε τοξικότητα, αυτή η δυσπιστία, η πίκρα, η αντίθεση προς τον άλλο, μέσα σε ένα καθεστώς συνεχούς επαγρύπνησης και ευερεθιστικότητας.
Μπορούμε άραγε να συμφιλιωθούμε με όλη αυτήν την κατάσταση που ζούμε; Όχι προφανώς. Αλλά δεν γίνεται ούτε και την αποδεχθούμε με αδιαφορία και απώθηση, ούτε με επιθετικότητα προς τον άλλο. Κάπου αλλού είναι ο δρόμος της αλλαγής. Να είναι στην προσπάθεια συμμετοχής, ενέργειας, εκδήλωσης της πρόθεσης για την αλλαγή; Αντέχουμε;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
