Νομίζω ότι ακόμα η σιωπή είναι μεγάλη. Δεν τον ακούς τον οικείο θόρυβο από την πάλαι ποτέ πολύβουη πόλη, από την κανονικότητα ενός βίου στο τρέξιμο και την πίεση, αλλά και την ανθρώπινη συνάφεια και την καθημερινότητα της επαφής. Νομίζω ότι δεν έχει επανέλθει ακόμα ο ήχος της πόλης.
Το πιάνεις ένα Σάββατο πρωί ή και τις καθημερινές. Που είναι πολλά πια τα αυτοκίνητα στους δρόμους, έχει μποτιλιαρίσματα, διπλοπαρκαρισμένα, δουλειές, ανάγκες. Η πόλη μοιάζει πλέον σαν την παλιά της εικόνα. Όμως στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ακόμα ένα κράτημα. Αυτή η σιωπή που τη λέω εγώ.
Άλλωστε ένα κομμάτι της κοινωνικής ζωής λείπει ακόμα. Γιατί δεν είναι ζωή να χαιρετιέσαι από μακριά ή να αναγνωρίζεσαι μόνο μέσα από τις ματιές πάνω από τη μάσκα. Που περνάει ο άλλος και δεν τον χαιρετάς γιατί δεν τον κατάλαβες. Αλλά δεν γίνεται και να κινείσαι με όλους αυτούς τους περιορισμούς. Και κυρίως με όλους αυτούς τους φόβους που έχουν συσσωρευτεί στην πλάτη μας και δεν φεύγουν ούτε με τρία εμβόλια να κάνουμε αύριο το πρωί. Που με την ευκαιρία να τα κάνουμε τα εμβόλια, για να ελευθερωθούμε, για να βγούμε εκεί έξω, να βάλουμε καμιά φωνή, για να σπάσει αυτή η σιωπή του αποκλεισμού και του φόβου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
