Στις μέρες που βρεθήκαμε στο σπίτι αυξήθηκε πολύ η επικοινωνία με κάθε δυνατό τεχνολογικό μέσο. Τα τηλέφωνα όχι και τόσο. Ήταν πιο σύντομα, πιο πολύ για να ακούσουμε τη φωνή του άλλου να μας λέει ότι είναι καλά, ίσως ίσως και για να πάρουμε κάποιον που λέγαμε ότι θέλουμε να μιλήσουμε, αλλά το αναβάλλαμε. Τις πρώτες μέρες μιλήσαμε με πολύ κόσμο και σβήσαμε πολλές από τις αναβολές.
Μετά ήρθε η ψηφιακή επικοινωνία, οι τηλε- επαφές με όλα αυτά τα προγράμματα και τις εφαρμογές που είχαμε στα κινητά μας και δεν τα πολυπειράζαμε. Κι έτσι μάθαμε να συνομιλούμε με την εικόνα μας, μάθαμε να φτιαχνόμαστε και λίγο μην μας πάρει κι άσχημα η κάμερα, να κοιτάμε και τον φωτισμό ή το φόντο πίσω μας και γελάσαμε με τα παθήματα πολλών επωνύμων που δεν πρόσεξαν τι γινόταν πίσω τους και εκτέθηκαν όταν ήταν δικτυωμένοι.
Και κάμποσοι που δούλευαν από το σπίτι έμαθαν και τις τηλεδιασκέψεις, τις έμαθαν και οι πολιτικοί όπως είδαμε και καλώς έγινε είπαμε κι αυτό γιατί είχε νόημα, είχε αποτέλεσμα.
Και τώρα που μας άφησαν να βγούμε εκεί έξω, δεν πολυβγαίνουμε ακόμα και δεν πάμε επισκέψεις και δεν συναντιόμαστε με πολλούς. Ακόμα κρατάμε αποστάσεις κι ίσως και καλά να κάνουμε. Και μοιάζει να είμαστε σε ένα μεταίχμιο που ίσως και να κρατήσει πολύ καιρό ακόμα. Και ετοιμαζόμαστε για τη νέα βιντεοκλήση σαν να μιλάμε με κάποιον στα ξένα, αλλά μιλάμε με την παρακάτω γειτονιά.
