Πέμπτη 28.03.2024
More

    Αποχρώσεις- Το ίδιο παραγωγικό μοντέλο με επιδότηση της υπο-απασχόλησης

    Μέσα στην αμηχανία και την αγωνία για το μέλλον που αφήνει σταδιακή απομάκρυνση από τις συνθήκες εγκλεισμού που προηγήθηκε, περισσεύει η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Αν και πολλά χρόνια τώρα συζητάμε αυτή τη μετάβαση που ποτέ δεν έρχεται όπως την περιμένουμε. Θυμάμαι ότι ήδη από το ’90 συζητούσαμε για τη μεταβατική περίοδο που άνοιγε υπό το φάσμα του τέλους του Ψυχρού Πολέμου και τη συντριβή του σοβιετικού μοντέλου. Τότε που τελικά δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας, όπως κάπου είδα να σχολιάζει πρόσφατα και ο Μπαράκ Ομπάμα.

    Όπως δεν θα συμβεί κι αυτό που πολλοί ευχήθηκαν τις μέρες της καραντίνας. Να βγούμε με την επίγνωση ότι πρέπει να αλλάξουν όλα. Να αλλάξουν τόσο ώστε να μην ξαναβρεθούμε σε τόσο δύσκολη θέση ξανά.

    Σιγά σιγά, όσο περνάνε οι μέρες της «κανονικότητας» καταλαβαίνουμε ότι περισσότερο προς τα πίσω πάμε, στην επιστροφή στα παλιά, παρά σε κάποια ρήξη με το παρελθόν και σε άνοιγμα σε νέες προκλήσεις.

    Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι τα νέα προγράμματα για την οικονομική ανάκαμψη προβλέπουν μόνο περιορισμό της εργασίας και υποβάθμισής της (μερική απασχόληση, αναστολή σύμβασης κλπ) και όχι για παράδειγμα κλείσιμο επιχειρήσεων και υπηρεσιών που αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές και εντέλει αντιπαραγωγικές. Στοχοποιείται ακόμα η εργασία ενώ κατά τη μεγάλη κρίση φάνηκε ότι η ελληνική οικονομία έπασχε από δομικά προβλήματα όπως τα πελατειακά δίκτυα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, οι εξαρτημένοι από το κράτος συνεταιρισμοί, οι απαρχαιωμένες επιχειρήσεις χωρίς τεχνολογία και ένταση εργασίας, η απουσία σύνδεσης της καινοτομίας με την παραγωγή, η αδυναμία να αναβαθμίσουμε την πρωτογενή παραγωγή με ποιοτικά προϊόντα.

    Περάσαμε 10 χρόνια στη μεγάλη κρίση και δεν αλλάξαμε παραγωγικό μοντέλο, αλλά ούτε πολιτικό και διοικητικό μοντέλο. Και τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι και τα νέα 32 δισ. του νέου Ταμείου Ανάπτυξης δεν θα πέσουν μέσα στην ίδια «μαύρη τρύπα» του κομματισμού και της αντιπαραγωγικής οικονομίας μας. Ακούμε ακόμα ευχολόγια και βλέπουμε να νομοθετείται μόνο η απαξίωση της εργασίας και η επιδότηση της υπο-απασχόλησης. Σαν μην πέρασε μια μέρα από το 2010.

    Στοχοποιείται ακόμα η εργασία ενώ κατά τη μεγάλη κρίση φάνηκε ότι η ελληνική οικονομία έπασχε από δομικά προβλήματα όπως τα πελατειακά δίκτυα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα,

    + Πεζοδρόμηση. Όχι μόνο δοκιμαστική πεζοδρόμηση στο παραλίμνιο αλλά ίσως και πεζοδρόμηση για κάποιο διάστημα κεντρικών δρόμων όπως μία λωρίδα της 28ης Οκτωβρίου, χρειάζεται η πόλη αν θέλει να προσελκύσει τον κόσμο ξανά στην αγορά και έξω στην πόλη, αν θέλει να αποκτήσει, να ενθαρρύνει την κίνηση. Για τα αυτοκίνητα υπάρχουν πια πάρκινγκ και στη λίμνη και στο κέντρο. Το ζήτημα είναι να βγει ο κόσμος έξω και για λόγω υγείας, να περπατήσει, αλλά και για λόγους οικονομίας, να ξαναβρεί την επαφή του με την πόλη.

    – Πρόταση. Να υποστηρίξω όσους είναι κατά της ιδιωτικοποίησης δημοτικών υπηρεσιών. Δεν έχει νόημα ο Δήμος να αποφεύγει το πρόβλημα κάθε φορά αναθέτοντας υπηρεσίες σε ιδιώτες. Όμως και όσοι είναι υπέρ του δημοσίου χαρακτήρα των υπηρεσιών πχ της καθαριότητας πρέπει να έχουν και σχέδιο και πρόγραμμα. Το να διορίσει απλώς το κράτος, δεν είναι πια αίτημα ικανό να αλλάξει τα πράγματα. Θέλει συγκεκριμένη πρόταση στο τραπέζι. Και δεν τη βλέπουμε.

    ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ

    ΔΗΜΟΦΙΛΗ