Το τελευταίο διάστημα έγινε πιο φανερό ότι τα περιθώρια εξοικονόμησης ενέργειας δεν είναι και τόσο μεγάλα όσο νομίζαμε αρχικά. Βλέπουμε ότι ακόμα και ο στόχος μείωσης κατά 10% της κατανάλωσης στο Δημόσιο παρουσιάζει εμπόδια και φέρνει και αντιρρήσεις που έχουν λογική βάση. Πόσο να κόψουν από το ρεύμα οι Δήμοι για παράδειγμα όταν έχουν να επιτελέσουν ένα σημαντικό κοινωνικό έργο. Ήδη ανέφεραν ότι δεν μπορούν να κόψουν από τα αντλιοστάσια και τη θέρμανση των σχολείων. Και ποιος θα δεχόταν άλλωστε να κρυώνουν τα παιδιά στις τάξεις.
Και έρχεται και η ΕΕ αργά να δει τι θα κάνει προτείνοντας μειώσεις της κατανάλωσης και όρια στις τιμές λιανικής. Έπρεπε να είχε προβλέψει τους κινδύνους ήδη από την άνοιξη όταν άρχισαν τα προβλήματα και με τις συνέπειες του πολέμου.
Οπότε μάλλον τρέχουμε τώρα και τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.
Βλέπουμε επιπλέον ότι ξεσπάνε και νέα προβλήματα όπως είναι το στεγαστικό. Τα σπίτια δεν πλησιάζονται πια κι αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκει στέγη ο νέος, η οικογένεια, ο επαγγελματίας. Οι αναφορές για φιλοξενία σε κάμπινγκ των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, ακόμα κι αν είναι μειοψηφικές, θα έπρεπε να είχαν κινητοποιήσει την Πολιτεία αλλά και τις τοπικές κοινωνίες.
Και όπως φαίνεται, τα προγράμματα και τα κίνητρα που ανακοίνωσε την Πέμπτη η κυβέρνηση, θα έπρεπε επί της ουσίας να είναι μόνιμα και διαρκή.
Γιατί με όλα αυτά αποδεικνύεται ότι τελικά οι αγορές δεν δίνουν λύσεις τις δύσκολες ώρες και δεν αυτορρυθμίζονται όταν υπάρχουν προβλήματα. Κι ότι απαιτείται η ισχυρή παρέμβαση του κράτους για να αναφανούν διέξοδοι και να προστατευτεί η κοινωνία.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
