Δεν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια δημιουργικοί. Δεν υπάρχει ένα κουμπί που μόλις το πατάς να δίνει λύσεις και διεξόδους. Αν υπήρχε κάτι τέτοιο, θα το χρησιμοποιούσαμε άλλωστε. Αντίθετα, όλο αυτό το διάστημα της απομόνωσης φάνηκε ότι δεν ήταν για όλους το ίδιο. Άλλοι αποδεικνύονταν δημιουργικοί στο να κερδίζουν τον χρόνο του εγκλεισμού, αλλά αδυνατούσαν να βρουν τη διάθεση να μαγειρέψουν, να ράψουν ή να καθαρίσουν την αποθήκη, να κάνουν κάτι που θα το χαρακτήριζαν δημιουργικό.
Όχι ότι δεν προσπαθήσαμε όλοι μας να διαχειριστούμε κάπως όλον αυτό το χρόνο μέσα στα σπίτια. Πολλά κάναμε. Όμως δεν είναι σίγουρο ότι και όλα αυτά είχαν κάτι πρωτότυπο και έφερναν τον αέρα της δημιουργίας.
Προσωπικά, ένα μεγάλο μέρος του χρόνου το αφιέρωσα στη δουλειά, κυρίως γιατί κατάλαβα ότι αυτό με ηρεμούσε και μου έδινε κάποιο νόημα μέσα σε αυτήν την άχαρη επανάληψη της ίδιας καθημερινότητας επί 14 μήνες.
Γιατί κατά τα άλλα, «χώρος» για κάτι άλλο, δεν υπήρχε. Η δημιουργικότητα θέλει χώρο, πραγματικό και υπερβατικό. Θέλει να έχεις διάθεση, να νιώθεις την ελευθερία της κίνησης ακόμα και κυριολεκτικά, θέλει το σώμα σε εγρήγορση, θέλει το μυαλό να μπορεί να ταξιδέψει.
Τίποτα από αυτά δεν υπήρχαν όλο αυτό το διάστημα, ούτε υπάρχουν ακόμα. Μία προσαρμογή κάναμε, μία τεράστια προσπάθεια προσαρμογής, μία άσκηση πειθαρχίας και ελέγχου σε έναν κόσμο γύρω μας που έρεε μέσα στην αβεβαιότητα και τη διακινδύνευση.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
