Είναι ένας συνδυασμός αμηχανίας και ναρκισσισμού. Βλέπουμε πολύ κόσμο αυτόν τον καιρό που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Πέσαν τόσα πάνω στα κεφάλια μας που είναι λογικό σε ένα βαθμό να μην ξέρουμε και τι να κάνουμε πάντα. Εδώ υπήρξαν κάμποσοι που κατάλαβαν ότι γίνεται κάτι σημαντικό κάπου τον Οκτώβριο όταν ήρθε κοντά τους η ασθένεια.
Μετά είναι κι αυτή η αίσθηση του υπερ-εγώ, αυτός ο ατομικισμός της επάρκειας, της αυτάρκειας που δεν μας επιτρέπει νομίζουμε να νιώθουμε ό,τι νιώθει η μάζα, να λειτουργούμε όπως οι άλλοι. Σε μία κατάσταση όμως που είναι πρωτοφανώς μαζική, αφορά τους πάντες.
Αλλά φάνηκε ότι έλειπε και η προετοιμασία από τις καλές μέρες, τότε που δεν υπήρχαν τόσες ανησυχίες. Είναι κι αυτό το αίσθημα που έχουμε ότι τίποτα δεν μας πιάνει, ότι όλα θα κυλάνε για πάντα με τον ίδιο τρόπο. Κι έρχεται μια στιγμή που ανατρέπονται και μας πιάνουν στον ύπνο.
Τώρα τρέχουμε να προσαρμοστούμε. Κι εκείνοι ακόμα που λένε ότι δεν το κάνουν, με διάφορους άλλους τρόπους, πιο αδιόρατους προσαρμόζονται. Πρόκειται για κάτι που μας υπερβαίνει και σίγουρα μας αλλάζει, λίγο ή πολύ. Αντίθετα, όσοι νομίζουν ότι δεν τους αφορούν όλα αυτά, φλερτάρουν με βίαιες ανατροπές και απρόσμενες εκπλήξεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
