Το ενδιαφέρον που καταγράφεται πλέον στη χώρα μας για τη Διεθνή Ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα είναι αξιοσημείωτο. Είναι νέος ο εορτασμός, δεν έχει πολλά χρόνια πίσω του. Και αγγίζει και ένα ζήτημα ευαίσθητο στο οποίο παίζουν μεγάλο ρόλο και η ιστορική γνώση, αλλά και τα στερεότυπα. Φαίνεται όμως, ότι στην πράξη, αν τα πράγματα έρθουν στις διαστάσεις τους, γίνονται και πιο εύκολα.
Οι πόλεις δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά για τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, απλώς να θυμηθούν τους κατοίκους τους που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια το 1943-44. Μόλις αυτή η «μνήμη» έρθει στην επιφάνεια, τότε ο δρόμος γίνεται ακόμα πιο εύκολος. Τα μνημεία και οι επέτειοι αποκτούν τη θέση που τους αρμόζει.
Ως ένα βαθμό το έχουν πετύχει πολλές ελληνικές πόλεις. Και υπάρχει ήδη γόνιμη βάση αν κρίνουμε από τον μεγάλο αριθμό εκδηλώσεων που γίνονται σε όλη τη χώρα και το ενδιαφέρον που υπάρχει από σχολεία και κοινωνικούς φορείς.
Από εκεί και πέρα όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν. Γιατί χρειάζονται πλέον επιστημονικές μελέτες, έρευνα, νέες προσεγγίσεις σε θέματα ευαίσθητα όπως το τι έγινε στην Κατοχή ή το πώς καταλήξαμε ως ανθρωπότητα σε αυτήν την τρομερή γενοκτονία. Αλλά αυτές είναι και οι προκλήσεις ενός τόσο μεγάλου γεγονότος που υπερβαίνει όσα ξέρουμε ή μπορούμε να ψηλαφίσουμε για τα ανθρώπινα μεγέθη.
Η μνήμη του Ολοκαυτώματος είναι μία πρόκληση για κάθε πολίτη του κόσμου μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
