Η πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση που κατέθεσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας έχει ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον. Έρχεται σε μία περίοδο που τα σύννεφα πάνω από την κυβέρνηση από την κοινωνική δυσαρέσκεια συσσωρεύονται. Για πρώτη φορά από την έναρξη της θητείας της το 2019, η κυβέρνηση συναντά τόσες αντιδράσεις από μία κοινωνία που νιώθει ανασφάλεια και ανησυχία. Το δίπολο που δημιουργεί από τη μία η πορεία της πανδημίας και η παράταση της έξαρσης των κρουσμάτων, και από την άλλη η τρομερή ακρίβεια και το πλήγμα στα νοικοκυριά, δημιουργούν μία πρωτοφανή τα τελευταία χρόνια εστία κοινωνικής έντασης. Πάνω ακριβώς σε αυτή την εστία ήρθε και έκατσε η αρρυθμία του κυβερνητικού μηχανισμού στην αντιμετώπιση της κακοκαιρίας.
Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν συνεπώς η κατάλληλη για τις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Κι αυτό όχι γιατί θέλει να «ρίξει την κυβέρνηση», όπως αμήχανα κριτικάρουν οι υποστηρικτές της ΝΔ. Τέτοιες κινήσεις στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα δεν ρίχνουν κυβερνήσεις- οι κυβερνήσεις πέφτουν πρόωρα όταν ένα κομμάτι του κυβερνώντος κόμματος αποχωρεί για να δημιουργήσει ένα άλλο κόμμα.
Αυτό που στοχεύει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημιουργία νέων οριοθετήσεων. Και το νέο όριο είναι ποιος υποστηρίζει ή όχι, την κυβερνητική πολιτική και το πρόγραμμά της. Στις μέρες μας άλλωστε, ο διαχωρισμός Δεξιά- Αριστερά δεν γίνεται με βάση τις καταγωγικές ιδεολογίες των πολιτικών αυτών χώρων, ούτε στο τι έγινε στον… Εμφύλιο.
Στις μέρες μας, η πολιτική διαμορφώνεται κυρίως πάνω στις απαντήσεις που δίνει στα ερωτήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας και ως ένα βαθμό στην ιδεολογική προσέγγιση του μέλλοντος.
Ποια είναι σήμερα η Δεξιά και η Αριστερά και πώς αυτές εκφράζονται στο πολιτικό μας σύστημα; Να ένα ερώτημα που θα βρίσκεται πίσω από τις προσεγγίσεις της επικαιρότητας που θα κάνουν αυτές τις μέρες τα κόμματα στη Βουλή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
Από την εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
