Η περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ είναι πολύ διδακτική για τις προκλήσεις του κόσμου που ζούμε και την ανάγκη ειρήνευσης αν θέλουμε να μιλάμε για το μέλλον.
Έχουμε να κάνουμε με έναν πόλεμο και πόλεμος σημαίνει άμαχοι νεκροί, νεκροί στρατιώτες νέα παιδιά συνήθως, καταστροφές και οικονομικό πλήγμα, οπισθοχώρηση σε όλα τα επίπεδα.
Παρά τις ελπίδες που γέννησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1989, ο πόλεμος επανήλθε σε διάφορα σημεία του ευρωπαϊκού χώρου, κυρίως περιοχές όπου τέθηκαν εκ νέου ζητήματα αυτοδιάθεσης των λαών, δημιουργίας νέων κρατών και προστασίας των μειονοτήτων, κάτι που αφορούσε και τη γειτονιά μας την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος επανήλθε τρομερά άγριος και ας πιστεύαμε ότι είχε κλείσει ιστορικά το 1945.
Η αφόρητη πίεση που δέχονται διαχρονικά οι Αρμένιοι από το Αζερμπαϊτζάν στον θύλακα που ζουν και που εκφράζεται και με πολεμική ένταση τώρα, δείχνει ότι το ζήτημα της συνύπαρξης σε έναν τόπο, δεν είναι αυτονόητα ειρηνικό ακόμα και στις μέρες μας παρά τη συσσώρευση τόσων αρνητικών εμπειριών από το ιστορικό παρελθόν της ανθρωπότητας.
Επιπλέον, σε μία διαμάχη αναδεικνύονται ως κρίσιμος παράγοντας όξυνσης, τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της περιοχής και η εμπλοκή τρίτων δυνάμεων, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ και άλλων περιοχών που μετά το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης έγιναν πεδίο πολύ μεγάλων συγκρούσεων.
Αναδύεται έτσι ένας «χάρτης» προβλημάτων τα οποία αν δεν έχουν λύσεις οδηγούν σε νέα ακόμα χειρότερα προβλήματα. Και η λύση ξεκινάει ανάποδα, όχι πάντα από το κέντρο το οποίο θεωρητικά είναι η αντίθεση των δύο πλευρών. Στην περίπτωση της νέας πολεμικής σύρραξης, κατά πρώτον πρέπει να αποσυρθούν όλες οι άλλες δυνάμεις από την επιρροή που ασκούν. Αν δεν γίνει αυτό, δεν θα ανοίξει το πεδίο για να τα βρουν οι εμπόλεμοι μέσα από διπλωματικές λύσεις. Στη συνέχεια οι δύο πλευρές πρέπει να βρουν το δρόμο για μία ειρηνική ισορροπία μεταξύ τους.
Αυτό το δίπολο είναι ο μόνος δρόμος για να επέλθει η ειρήνη. Στο βαθμό όμως που αποδεχόμαστε όλοι ότι συμφέρει η ειρήνη. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν την ειρήνη και όλους εμάς που την προτάσσουμε, ως «αδύναμη» πλευρά και βλέπουν τον πόλεμο ως τον καλύτερο για τα συμφέροντά τους δρόμο για τη μελλοντική ειρήνη που τη θέλουν πάντα ραμμένη στα μέτρα τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
