Ζούμε τραγικές αλλά και ιστορικές στιγμές. Είναι φανερό ότι αυτό που βιώνουμε αποτελεί μία μετάβαση με άγνωστη όμως κατεύθυνση. Είναι τόσο μεγάλη η καταστροφή που συντελείται από τις πυρκαγιές που δεν μπορούμε να περάσουμε απλώς στην επόμενη ημέρα και να το ξεχάσουμε. Και έρχεται εν μέσω της κρίσης που έφερε η πανδημία, η οποία έχει αναθεωρήσει επίσης ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Και δεν είναι το πλήγμα που δέχεται η οικονομία και η κοινωνία από τις καταστροφές. Και σε άλλες χώρες έχουν γίνει ανάλογες καταστροφές και μεγαλύτερες και περισσότερες από μία φορές.
Είναι κυρίως η συνειδητοποίηση ότι αν θέλουμε να παραμείνουμε έστω ίδιοι, με τις προσδοκίες που έχουμε ή είχαμε για το μέλλον, πρέπει να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε ατομικά και συλλογικά. Πάντα οι κρίσεις είναι ένα μέτρο για τις αλλαγές που έρχονται.
Σε ατομικό επίπεδο αυτό που είναι ευκαιρία να δούμε είναι η στάση ευθύνης μας προς το κοινωνικό σύνολο και την πόλη. Το «ζήσε εσύ καλά» και ας τους άλλους απ’ έξω, δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι η κύρια στάση του πολίτη. Δεν είναι καν πολίτης ο ατομικιστής. Και η ελληνική κοινωνία συχνά αποκαλύπτεται ότι είναι ένα σύνολο ατομικιστών και όχι μία ενιαία σύνθεση πολιτών.
Σε συλλογικό επίπεδο είναι φανερό ότι πρέπει να υπάρξει πολιτική συμφωνία για το ποιες είναι οι προτεραιότητες στην πρόληψη και την αντιμετώπιση των καταστροφών.
Αν χρειαζόμαστε «πολλά εναέρια μέσα», χρειάζονται και πολλές προσλήψεις στην πυρόσβεση. Αυτά τα δύο δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις επειδή έχεις κάποιο πολιτικό δόγμα για τη φύση των κρατικών υπηρεσιών. Το πώς θα γίνει να εξασφαλιστεί και προσωπικό και εξοπλισμός είναι θέμα των ειδικών και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να βρει κοινές λύσεις για τη χρηματοδότηση και τη διαχείριση των κρίσεων.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται, απαιτεί όμως έναν άλλον τρόπο πολιτικής σκέψης.
Το σίγουρο είναι πρέπει να αλλάξουμε. Και να αλλάξουμε έτσι ώστε το κοινό μας μέλλον να είναι καλύτερο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
