Όταν μιλάμε σήμερα για τους νεκρούς “που έγραψαν ιστορία”, μιλάμε για εμάς, για τη δικιά μας διαδρομή, τη δική μας νεότητα. Και το προσωπικό παρελθόν μας είναι πάντα μια “κατασκευή”, μία διαρκής και αγωνιώδης προσπάθεια να φτιάξουμε έναν εαυτό, ένα αφήγημα για τον εαυτό μας, που να μπορεί να στέκεται κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει από τη ζωή.
Σήμερα είναι εύκολο να πεις καλά λόγια για έναν μεγάλο πολιτικό ή έναν καλλιτέχνη στην επέτειο του θανάτου του. Όταν ζούσε όμως ποια γνώμη είχες για αυτόν, τι συνέβαινε στα αλήθεια και πόσο σε επηρέαζε;
Συχνά ξεχνάμε τι γινόταν τότε, ίσως και γιατί δεν μας αρέσει και η προσωπική μας στάση εκείνο τον καιρό.
Το πρόβλημα έρχεται όταν έχουμε αλλάξει τελείως απόψεις μέσα στο χρόνο. Δεν είναι κακό προφανώς. Η αναθεώρηση είναι υγιές σύμπτωμα μίας ζωής που έτσι κι αλλιώς αλλάζει και πρέπει να αλλάζει.
Όμως θα πρέπει να παραδεχόμαστε αυτές τις αλλαγές και να αποδεχόμαστε τα λάθη μας. Μόνο τότε άλλωστε επέρχεται και η κάθαρση και όντως προχωράμε δημιουργικά.
Αλλιώς, χωρίς παραδοχή, μετατρέπουμε το παρελθόν σε ένα λούνα παρκ με τα παιχνίδια του παρόντος. Και τα φαντάσματα από το τούνελ με τα τέρατα, καμιά φορά ζωντανεύουν και έρχονται- τουλάχιστον στα όνειρά μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
