Πολλές φορές η κουβέντα ανάβει. Τα επιχειρήματα πολλά και οι διαπιστώσεις ακόμα περισσότερες. Όλοι θέλουν να πουν τη δική τους εμπειρία ειδικά αν είναι ένα θέμα επίμαχο που ανησυχεί την κοινή γνώμη. Η πανδημία και η αντιμετώπισή της, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, η ακρίβεια βέβαια, αυτά είναι θέματα που «ζεσταίνουν» τις παρέες.
Προσέχεις συχνά, ότι ως προς τις διαπιστώσεις, πολλοί είναι εκείνοι που μπορούν να τις διατυπώσουν με επάρκεια, να δώσουν λεπτομέρειες, να αναδείξουν πτυχές. Πού κολλάει η κουβέντα; Στις προτάσεις. Εκεί βλέπεις ότι οι περισσότεροι κάνουν πίσω. Γιατί όμως; Όταν έχεις ζήσει κάτι, όταν έχεις διαμορφώσει μία άποψη, γιατί δεν προχωράς και σε μία πρόταση;
Ο πρώτος λόγος είναι γιατί καταλαβαίνεις ότι θα πρόκειται για μία πρόταση που αναγκαστικά θα εμπλέξει και πολιτικές επιλογές. Πρέπει να κάνεις μία κάποια κριτική σε κυβερνήσεις και να πάρεις μία θέση. Πολλοί είναι εκείνοι που το αποφεύγουν.
Νομίζω, όμως, ότι αυτό που κυρίως θέλουν πολλοί να αποφύγουν πια είναι η προσωπική έκθεση, η αποφυγή να πάρουν την ευθύνη. Είναι ευκολότερο να κρίνεις έναν «αόρατο» εχθρό (το Δημόσιο, το κράτος, ένα κόμμα έστω), αλλά είναι δύσκολο να πεις τι είσαι έτοιμος εσύ να κάνεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
