Τα παιδιά περνάνε τα βράδια μιλώντας δυνατά. Ακούνε τραπ και λαϊκά και λένε κακές λέξεις για να ακούγονται στην ησυχία της νύχτας και από όσους έχουν κλείσει τα παντζούρια. Νεότητα είναι να θέλεις να ακουστείς.
Οι μεγαλύτεροι μιλάνε τα πρωϊνά. Μετά από δύο χρόνια σχεδόν σιωπής τώρα ακούγονται περισσότερες κουβέντες. Συνήθως, όμως, μένουν ατελείωτες, δεν πάνε παραπέρα. Λένε για αρρώστιες, για δουλειές που δεν γίνονται, για λεφτά που δεν υπάρχουν. Αλλά όχι με λεπτομέρειες, όχι με εξηγήσεις και έκθεση προς τον άλλον. Κρύβουν λόγια. Η αγανάκτηση είναι βουβή.
Που και που ακούω και πιο χαρούμενες φωνές. Στις ενδιάμεσες ηλικίες πιάνεις αυτό το αίσθημα ότι θέλουν να ζήσουν ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες που δημιουργούν οι συνεχείς κρίσεις. Δεν τραγουδάνε ίσως, αλλά κάνουν γλυκιές κουβέντες με τα μικρά παιδιά τους, μιλάνε στο τηλέφωνο για κάποια έξοδο, «σύντομα», κουτσομπολεύουν ίσως. Κάπως σαν είναι κανονικά τα πράγματα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
