Πολλοί που γράφουν δημόσια σε διάφορες πλατφόρμες, το κάνουν με γενικόλογες αναφορές μεν, αλλά φωτογραφίζοντας αυτούς που πλήττουν. Ή το κάνουν έτσι ώστε να στήνουν έναν «αντίπαλο» στον οποίο απαντούν χωρίς το κόστος του διαλόγου.
Σε πρώτο επίπεδο, αυτά τα «αμένσιοτα», πηγάζουν από τον φόβο της αντεπίθεσης του άλλου με μηνύσεις και νομικά μέτρα. Γιατί πολλοί χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς και ύβρεις που ανήκουν στη δικαιοδοσία της δικαιοσύνης- υπάρχουν βέβαια και αρκετοί που νομίζουν ότι επειδή γράφουν στο προφίλ τους έχουν το δικαίωμα να λένε ό,τι θέλουν και συνήθως την πατάνε και αρχίζουν τις συγγνώμες και τα σβησίματα.
Τώρα αυτοί που χρειάζονται να έχουν απέναντι κάποιον «αντίπαλο» για να μπορέσουν να αναπτύξουν μία επιχειρηματολογία, αποτελούν ένα φαινόμενο που αποκαλύπτει και ένα από τα βασικά προβλήματα του δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη αυτονομίας, η αδυναμία έκφρασης αυτόνομου λόγου. Οι περισσότεροι χρειάζονται έναν απέναντι, έναν «εχθρό» για να μπορέσουν να απαντήσουν και να εκφραστούν. Λένε τη γνώμη τους κατά κάποιας άλλης γνώμης και συχνά με την προοπτική να την εκμηδενίσουν.
Γιατί μας λείπει η αυτονομία έκφρασης. Ίσως γιατί επί πολλά χρόνια την είχαμε εκχωρήσει στα κόμματα και τις άλλες εξουσίες διαμεσολάβησης. Ίσως γιατί μας φοβίζει. Ή γιατί μεγαλώνουμε εκπαιδευόμενοι στην εξάρτηση και την απόκρυψη. Γιατί έχει και κόστος το να εκφράζεσαι μόνος σου, χωρίς καλύψεις και υποστηρίγματα. Πάντως είναι ένα πρόβλημα η έλλειψη αυτονομίας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
