Έχουν κλείσει πολύ τα πράγματα. Μοιάζει να έχουμε μετατραπεί όλοι μας σε θεατές και να έχουμε απωλέσει το δικαίωμα και την υποχρέωση ακόμα ακόμα στη συμμετοχή. Και είναι ωραίο να είσαι θεατής σε μία ωραία παράσταση ή σε μία εκδήλωση, αλλά πρέπει να μειώνεται και η απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε εσένα και τους δημιουργούς ή τους διοργανωτές.
Ένα πρώτο που μπορεί να γίνει είναι η εκπαίδευση του θεατή. Η κατάρτισή του και οι γνώσεις που θα του επιτρέπουν να αυξάνει το ενδιαφέρον αλλά κα την αισθητική του ικανοποίηση από όσα συμμετέχει από το κάθισμά του σε μία αίθουσα. Σεμινάρια, διά βίου εκπαίδευση, εργαστήρια, είναι μέθοδοι προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μετά, οι διοργανωτές δεν πρέπει να κλείνονται στη δική τους θέσεις, περιμένοντας μόνο το χειροκρότημα. Ειδικά οι δημόσιοι φορείς, όπως ο Δήμος, το κράτος, τα ιδρύματα, θα πρέπει να ανοίγουν τα σχήματα της διοργάνωσης στους εθελοντές πολίτες και τους ειδικούς. Γιατί ο Δήμος να μην έχει μία επιτροπή πολιτών και εμπείρων σε κάποιο τομέα που να λειτουργεί συμβουλευτικά σε όσους λαμβάνουν αποφάσεις; Γιατί το Πανεπιστήμιο δεν διαβουλεύεται με την τοπική κοινωνία σε ένα συμμετοχικό σχήμα;
Ακούγονται κάπως τέτοιες προτάσεις, όμως ο καιρός που κάποιος αποφασίζει και κάποιος καταναλώνει, περνάει.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
