Επί του περιεχομένου, στο οποίο αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί για την εσωτερική αξιολόγηση, δεν έχουμε καταλήξει εάν έχουν και πόσο δίκιο ή άδικο…
Ξέρουμε σίγουρα όμως, ότι η υπουργός Παιδείας κα Κεραμέως κατάφερε να είναι η μοναδική υπουργός, που επί των ημερών της, κατάφερε να ξεσηκώσει τους ομοϊδεάτες της, συνδικαλιστές ενός κλάδου…
Θα πείτε όμως, είναι κακό αυτό ή καλό; Απάντηση, δε μπορούμε να δώσουμε, γιατί οι προσεγγίσεις που διαβάζουμε, είναι αντιφατικές μεταξύ τους…
Γενικότερα πάντως, πέρα από τον αυτονόητο και διαχρονικό προβληματισμό απέναντι σε κάθε πρωτοβουλία της πολιτικής ηγεσίας, δε μπορούμε να κρύψουμε, ότι παρόμοιος είναι και ο προβληματισμός για την άλλη πλευρά…
Και για τη διαχρονική της στάση απέναντι στη λέξη «αξιολόγηση», που τώρα μας φταίει, ότι θα είναι εσωτερική, αλλά που στο παρελθόν, μας έφταιγε, ότι θα ήταν… εξωτερική.
Και συν τοις άλλοις, που ποτέ δεν κατάφερε ως κλάδος, να καταλήξει σε μία κοινή πρόταση, για τον τρόπο αξιολόγησης που κρίνει ως καλύτερο…
Οφείλουμε ένα προσωπικό και ειλικρινές «ευχαριστώ» στον Αντώνη και στον Στέφανο Φούσα, για την ευγενική τους πρωτοβουλία, να μας «παρουσιάσουν» το χωριό τους, τη Ρεπετίστη, σε μία σύναξη φίλων, μακριά από κάμερες και μικρόφωνα…
Η εκτίμηση στο πρόσωπο αμφοτέρων είναι δεδομένη εδώ και χρόνια, όμως αν κάνουμε αυτή την αναφορά είναι για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την αξιέπαινη πρωτοβουλία του Αντώνη, να διαθέσει ένα σημαντικό ποσό για να δημιουργηθεί ένας εξαιρετικός χώρος στην πλατεία του χωριού, όπου θα ανταμώνουν οι χωριανοί και οι επισκέπτες…
Το έκανε, ως ελάχιστη ανταπόδοση στη γενέτειρά του και το πρόσφερε στο χωριό του!
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με μία αναφορά του στο σύνολο των συναδέλφων του τοπικού Τύπου, έχοντας την πολύχρονη εμπειρία του και «τριβή» του και με τα τοπικά, αλλά και με τα κεντρικά μέσα…
Η αναφορά του στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο των τοπικών δημοσιογράφων τιμά το σύνολο των συναδέλφων μας, διαχρονικά, και ως τέτοια την ακούσαμε με ικανοποίηση και χαρά, ειδικά αφού προέρχεται από ανθρώπους που δεν επιζητούν κάτι ως ανταπόδοση…
Τον Γιώργο Μιχέλη, τον γνωρίσαμε πριν από 30 χρόνια, όταν περνούσε καθημερινά από το ξυλουργείο του πατέρα στη Γιοσέφ Ελιγιά, εκεί που περνούσαμε κι εμείς κάποιες ώρες, τα καλοκαίρια…
Μετά τον χάσαμε για αρκετά χρόνια και τον συναντήσαμε ξανά, από το 2002, όταν αρχίσαμε την επαγγελματική μας σταδιοδρομία στη δημοσιογραφία και ανταμώναμε πολύ συχνά…
Ήταν ένα πρόσωπο αγαπητό και αληθινό στην πόλη, στη δική του αλήθεια και με τις δικές του ιδιαιτερότητες, όμως πάνω απ’ όλα με καλή ψυχή…
Μας συγκινούσε που 30 χρόνια μετά, κάθε φορά που μας έβρισκε, ειδικά αν είχαμε να βρεθούμε μέρες, το πρώτο πράγμα που μας ρωτούσε, ήταν τι κάνει ο πατέρας και η μητέρα μας, των οποίων θυμόταν τα μικρά τους ονόματα…
Καλό ταξίδι Γιώργο και καλό κουράγιο στη συνάδελφό μας, Βίκυ… Θα τον θυμόμαστε με αγάπη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
